Na mijn zomervakantie ben ik, mede dankzij mijn dagelijkse fietstochtjes van zo’n 32 km, alweer snel in mijn (school)ritme gekomen. School…daar is van alles over te vertellen (en ik bewaar nog wat voor in mijn volgende blog…). Laat ik beginnen bij het begin. Tijdens het intake gesprek in augustus met de coördinator van school was de conclusie dat mijn Zweeds te goed was voor de SFI groep (in 4 verschillende niveaus) waar ik me voor had opgegeven. De coördinator zou met de rector overleggen wat voor mij geschikt zou zijn. Ik kon in de eerste klas van een vervolggroep ‘SVA grund’ beginnen. De eerste week werd er meteen in deze klas een toets afgenomen. De dag erna zouden we een vervolgtoets hebben, maar toen ik de klas in ging kwam de juf al direct naar me toe met de mededeling dat er een speciale toets voor me was omdat ik de toets de dag ervoor zo goed gemaakt had. ‘Je kunt door naar klas 3 of 4 (de laatste klas) maar we moeten even kijken welke klas het wordt’. Als snel bleek dat het klas 4 werd.
Tijdens de lessen in deze klas bleek ook al snel dat het niet heel uitdagend voor me was. Als we opdrachten moesten doen had ik die al snel klaar, terwijl anderen de opdrachten thuis moesten afmaken. Desondanks heb ik wel dingen geleerd, in de tijd die ik in de les overhield, heb ik voornamelijk grammatica geoefend – iets wat ik heel graag wil verbeteren. Bovendien was het erg leuk om kennis te maken met andere culturen en verhalen van klasgenoten te horen. Na 3 weken lessen te hebben gevolgd, was het dan ook geen probleem dat ik 5 weken niet bij de les kon zijn omdat ik voor mijn werk naar Nederland en Frankrijk moest. De afspraak was dat ik het huiswerk dan digitaal zou maken en dat heb ik ook – braaf als ik ben – gedaan.
Voordat ik met mijn busje naar Nederland vertrok, was er begin september nog een dag waar ik bij wilde zijn: de Bruksledensdag. De Bruksleden is een wandelroute van 150-250 kilometer (afhankelijk van welke route je loopt) tussen Västerås en Avesta die ook door Norberg komt. Elk dorp waar de route langs loopt, had op die dag diverse activiteiten georganiseerd. De gemeente had mij gevraagd of ik met mijn eigen bedrijf wat activiteiten kon organiseren. En dat kon ik.
Helaas bleek de opkomst tijdens de dag beperkt tot veel muggen (ondanks dat zij niet uitgenodigd waren), wat vrijwilligers en een zeer beperkt aantal wandelaars. Omdat er voldoende tijd was om bij de andere kraampjes te kijken, kon ik ook een kijkje nemen bij de natuurvereniging die een ‘tipspromenad’ organiseerde. Daar had ik al goede ervaringen mee toen ik de eerste keer daaraan meedeed en meteen de hoofdprijs won. Dit keer kon ik niet ‘promeneren’ omdat ik bij mijn drukbezochte kraampje moest blijven, maar voor ‘tips’ (de vragen over de natuur) had ik wel tijd. En mijn inspanningen werden beloond: ik had 0 fout bij de vragen en werd beloond met een chocoladereep. Mijn voorlopige score van de tipspromenad: 2x meegedaan en 2x gewonnen. Dat smaakt naar meer!
Na deze dag was het tijd om naar Nederland te rijden. Nadat ik met mijn busje in Nederland aangekomen was, moest ik al snel door naar Frankrijk voor een project met kinderen tussen 11-12 jaar van een internationale school. Ondanks het harde werken was het vanwege het weer (zonnig en droog, dat had ik al een tijd in Zweden niet meer meegemaakt), de mooie bergen, de leuke groep en leuke activiteiten (waaronder canyoning, kajakken en rotsklimmen) toch een beetje een vakantie. Tijdens zulke weken zijn er meestal mooie momenten die je niet snel zult vergeten, zo ook deze keer. In onze groep zat een jongen die heel verlegen was, en al de hele week – ondanks verscheidene pogingen van onze kant – geen enkel woord had gezegd. Tijdens een wandeling naar een berghut probeerde ik een gesprek met hem aan te knopen . Omdat hij vrij gefascineerd keek naar wat dingen uit de natuur dacht ik ‘laat ik daar eens een gesprek over proberen te beginnen’. Tot mijn verbazing was dat een schot in de roos, het gesprek kwam op gang en niet veel later kwam hij helemaal los en vertelde hij van alles over zijn verleden en het gezin waarin hij opgroeide. Tot mijn vreugde zag ik even later dat hij zelfs met de drukke jongens uit de klas lol aan het maken was. Supergaaf, en ook de leraar wist niet wat hij zag!
Direct na de week Frankrijk volgde een week hard werken in Zeeland. Het was onstuimig weer met veel wind en regen (met een dito onstuimige groep…). Dat zorgde voor hilarische situaties. Al fietsend op de Brouwersdam werd de ene na de andere leerling (inclusief de docente die even groot was als de 12 jarige kinderen) van zijn of haar fiets geblazen (gelukkig zonder schade). We moesten ons per fiets van activiteit naar activiteit verplaatsen. Dat was een uitdaging omdat een jongen uit Australië niet kon fietsen en eigenlijk ook niet op de tandem wilde. Het kostte wat moeite om hem ervan te overtuigen dat als wij – de trainers- de tandem bestuurden het echt wel veilig was. Gelukkig besloot hij uit zijn comfortzone te stappen, en het op de tandem te proberen.
Na het proefritje bij ons achterop de tandem durfde hij het aan. Toen ik aan het einde van de week aan hem vroeg wat hij het leukste van de week vond, kon ik geen groter compliment krijgen dan de opmerking ‘ik vond het fietsen het leukste’.
Naast fietsen hebben we onder andere gezeild op een klipper, en met mini zeiltjes gesurft bij windkracht 7. Daarnaast had een van de leerlingen een extra activiteit bedacht: hij sprong regelmatig vanuit het niets opeens met zijn kleren het water in….
Na deze twee intensieve weken was ik een week vrij. Daarin heb ik onder andere gezeild met mijn broer. Helaas was er weinig wind, maar we hebben het ouderwets gezellig gehad. Bovendien was het erg leuk om mijn- via marktplaats op de kop getikte Bic Open zeilbootje- met hem te testen (mijn neefje en nichtjes hebben zo’n zelfde bootje, dus we konden allebei met een bootje op pad).
Naast afspraken met vrienden en familie heb ik ook nog een andere mountainbike gekocht. Mijn gescheurde titaniumframe blijkt duur om te repareren (bovendien wordt er geen garantie gegeven op de reparatie) en de service van CC5311 / Gilbertson is waardeloos. Ik zal de details besparen, maar ik adviseer iedereen om hier geen fiets, en vooral geen titanium fiets, te kopen! Omdat ik toch graag weer een fijne vakantiefiets/mountainbike wil hebben, heb ik op marktplaats een mooie matzwarte mountainbike (die past goed in mijn zwarte tweewieler collectie – nu heb ik van elk soort fiets en step minimaal een zwarte) op de kop getikt die precies voldoet aan mijn wensen. Omdat ik de fiets in Arnhem heb opgehaald, heb ik hem meteen kunnen uittesten op de MTB route Schaarsbergen. Voor die route had ik achteraf gezien geen mountainbike nodig gehad; op dit parcours had ik waarschijnlijk nog met mijn racefiets kunnen fietsen!
Na deze vrije week was het weer tijd om een week in de Weerribben te werken. Deze week bleek de meest hilarische week van alle weken. Dit keer had ik een groep van 17-18 jarige scholieren. Het programma bestond uit wandelen, fietsen, kanoën, de boswachter helpen met het kappen van bomen en een bivak bouwen om in te slapen. Aan het eind van de eerste wandeldag kwam een van de jongens, een fanatiek body builder die een proteïnerijk dieet volgt en zijn lichaam zo gespierd mogelijk probeert te krijgen, naar mij toe met de opmerking ‘Miss, I am jealous of your impressive calves’. Een andere klasgenoot haakte daarop in en ze waren benieuwd naar het ‘recept’ om zulke kuiten te krijgen. Tja…dat heb ik weer.
Later die week gingen we fietsen. Het waaide hard en we hadden wind tegen. Een van de jongens – die vrij veel humor bezit- zat op de tandem maar kwam niet zo hard vooruit. Ik besloot voor hem te gaan fietsen zodat ik hem uit de wind kon houden en hij wat meer vaart zou kunnen maken. Een paar seconden gingen voorbij toen ik van achteren de volgende opmerking hoorde ‘Miss your impressive calves are blocking my view’. Gelukkig fietste ik voorop en kon hij mijn gezicht niet zien…. het was lachwekkend. Later die dag werd er door diverse jongens uit de groep in het complimenten boekje wat geschreven over mijn kuiten…. Zo heb ik nu naast de bijnaam Kuitja ook de internationale – door mijn collega’s gecreëerde bijnaam- Calfja gekregen!
Na deze hilarische week was het tijd om mijn bus in te pakken en weer naar Zweden te rijden. Het is een verademing om hier weer te zijn: ik geniet van het feit dat ik – als ik naar school fiets- niet omver wordt gefietst door de vele fietsers en auto’s die ik in Nederland ben tegen gekomen. Soms kom ik tijdens mijn fietstocht alleen een hert of een eekhoorn tegen en met een beetje pech een verdwaalde auto. Het is elke dag genieten als ik in de vrieskou met een strakblauwe lucht uitzicht heb op de bomen die in allerlei mooie spectaculaire herfstkleuren.
Ik begin weer aardig in het ritme te komen en heb al met mijn zeilbootje (met veel teveel wind en rare vlagen) op het meer Noren (met een mooi uitzicht op Norberg en de skihelling) gezeild en meegedaan met de wekelijkse circuittraining op een basisschooltje in het dorp.
Ook ben ik naar de opening van de telefooncel in een gehucht even verderop gegaan. Ik had daar een hoge verwachting van omdat deze telefooncel al eerder landelijke bekendheid had gekregen en er vrij veel gepubliceerd was over deze ‘nyvigning’. Ik was dan ook zeer verrast over het kneuterige en rustige (maar gezellige) openings’feestje’ dat er gevierd werd. Zo zongen we met de ongeveer 25 bezoekers een lied met maar liefst 30 coupletten!
Er is echter ook een vervelend ding (uiteraard zijn er veel ergere dingen op de wereld): tijdens mijn afwezigheid is er voor het eerst in Zweden in het bos op zo’n 20 kilometer afstand van mijn huis een everzwijn gevonden die besmet is met de Afrikaanse varkenspest. Gevolg is nu dat een overheidsinstantie heeft besloten om 1000 vierkante kilometer(!!!!) bos ‘af te sluiten’ (mensen mogen het gebied niet betreden) om te voorkomen dat de varkenspest verder verspreid wordt. Die afsluiting kan nog wel even (of in het slechtste geval enkele jaren – tot 5 jaar!) duren. En laat nu net dat afgesloten gebied het bosgebied zijn waar mijn hele sociale leven zich afspeelt. Nee, ik ben niet bevriend met wilde zwijnen of andere varkens, maar al ‘mijn’ sportactiviteiten en sportclubs vinden in dit bos plaats. Ook de langlaufloipe ligt in dit afgesloten gebied. Normaal gesproken zou de langlaufloipe op 1 december open gaan, maar het is nog zeer de vraag of dat door mag gaan. Deze week wordt daar een beslissing over genomen, dus het wordt nog spannend, het hele dorp hoopt op een positieve afloop.
De tijd zal het leren!
Hoi Katja,
genoten van je verhaal.
Mooi internationaal bezig geweest, zeg!
Welke organisatie zit daarachter?
Met die “varkens-ellende” denk ik dat het bootje meer zal worden gebruikt, aangenomen dat er genoeg wind door de bossen komt.
Heb je nog tijd om te rolskiën voor Vasaloppet?
Groeten,
Aad
Hoi Katja , ja weer geweldige belevenissen en je zoekt het ook wel op zeg. Naar Frankrijk met groepen kids en zo ook in Nederland. Leuk hoor. Geniet maar weer van alles wat op je pad komt en hopelijk gaat het virus van de zwijnen snel voorbij. Liefs en groetjes van ons Martin en Tineke
Hoi Katja
Heb weer genoten van je belevenissen. Ja,die kuiten daar heeft Bart het ook altijd over.
Ik ga een keertje de MTB route rijden.
Hopelijk gaat de langlaufloipe open.
Succes met school en natuurlijk alle avonturen die jij weer gaat beleven.
Groetjes Nicolette
Hoi Calfja, een leuk compliment want na jaren fietsen op lange afstanden zie je idd de kracht afspatten van je kuiltjes! 😁 Je heb ze nodig bij al je sportieve uitdagingen en je komt er erg ver mee en blijft vele vóór! 😁 Wel jammer als het bos afgesloten blijft, want wie wil er nou niet zo’n achter tuin.
Ik heb weer genoten van je verhaal, Gr Olga
Hopelijk zijn je ”kalves” niet gevoelig voor varkenspest😂. Leuk verhaal!
Groetjes Jos