Bloed, zweet, vliegen en een longboard

Eind juli stond de O ringen, de grootste oriënteringswedstrijd ter wereld (met zo’n 16.000 deelnemers) op het programma. Ik had me al in november vorig jaar opgegeven voor de mountainbike variant daarvan. Je kunt zelf kiezen in welke klasse je wilt deelnemen. In een overmoedige bui had ik mij in oktober vorig jaar opgegeven voor de klasse ‘moeilijk, lange afstand’. Bij het mountainbiken oriënteren gaat de gradatie ‘moeilijk’ niet over hoe moeilijk het oriënteren is, maar om de technische moeilijkheid van het terrein. Dat technische mountainbiken heb ik al in geen jaren meer gedaan (voor het laatst écht tijdens de 7 daagse TransAlp mountainbike wedstrijd in 2000) en sinds mijn inschrijving voor de O ringen was het er ook niet meer van gekomen om techniek te trainen op de MTB.

Toen ik in het programmaboekje las dat er bij de moeilijke lange afstand ook gebruik werd gemaakt van het bike park zag ik mezelf al glibberend en glijdende de rock garden af stuiteren, en bedacht me dat ik dat beter aan mijn achternichtje Puck kon overlaten. Bij het afhalen van mijn startnummers had ik dan ook besloten om mijn klasse te wijzigen naar lang makkelijk.  Dat was, na wat te hebben bijbetaald, geen probleem.

Op maandag stond de eerste etappe op het programma. In tegenstelling tot de hardloopvariant van de O ringen, was de MTBO ringen veel kleinschaliger: er deden in totaal zo’n 400 mensen mee. Gelukkig maar, want  ik was al bang dat het net zo druk zou zijn als bij het hardlopen: dat zou betekenen dat je bijna in file achter elkaar en zigzaggend door de bossen zou moeten crossen.

De eerste etappe ging vooral over gravel paden en dat ging mij goed af. Op een of andere manier was ik volledig gefocust en had ik geen enkel ‘twijfel moment’ over wat de snelste weg zou zijn, racede ik van checkpoint naar checkpoint en kwam ik in mum van tijd over de finish. Ik eindigde dan ook op een eerste plaats in mijn klasse (dames en heren gemengd).

Op dinsdag was het een ander verhaal. Het had ’s nachts geregend en direct na de start reed ik over een wat technischer stuk richting checkpoint 1. Omdat ik de smaak van de eerste etappe nog te pakken had, reed ik (achteraf gezien) met een iets te hoge vaart met iets te hard opgepompte banden over iets te gladde schuine rotsen. Het duurde niet lang of ik moest dat bekopen met een val op de rotsen. Snel stond ik op, raapte ik mijn bidon van de rotsen en ging weer verder op pad. Door de val was mijn focus compleet weg. Bij sommige checkpoints had ik twijfel momenten ‘zal ik deze weg pakken of zal die andere weg toch sneller zijn?’, en bij sommige checkpoints reeds ik zelfs verkeerd. Halverwege de wedstrijd werd het warm en hadden de vliegen naast mijn zweet ook mijn wond op mijn knie ontdekt. Dat zorgde helaas voor nog minder focus en voor meer kleine foutjes. Ondanks dat eindigde ik toch op een tweede plaats. En na de start kon ik een bezoekje aan de EHBO post brengen om mijn wonden te laten verzorgen.

De dag erna was de rustdag en dat kwam goed uit gezien mijn stramme gehavende lijf. Op donderdag was de sprintorienteringswedstrijd waarbij ik direct na de start al een foutje maakte wat me onnodig tijd kostte met als resultaat weer een tweede plaats.

Omdat de wedstrijd niet lang was, had ik ’s middags nog tijd om een rondje door Oskarshamn te lopen. Ik kwam daar een loppis tegen en al bij het eerste kraampje zag ik een longboard liggen die mijn aandacht trok en bleef trekken. Mijn eerste reactie was ‘Katja, je hebt al sportspeeltjes genoeg, dus laat maar liggen dat ding, loop verder’. Toch veranderde ik van gedachten toen ik weer langs het kraampje liep. Na een test rondje was ik  (en dus ook het longboard) verkocht. Vervolgens liep ik verder en zag ik bij een andere loppis mooie boeken die ook ‘neem me mee, neem me’ riepen. Met een zware instabiele rugtas vol met boeken liep ik met mijn longboard onder mijn arm – op de gladde asfalt stukjes stapte ik soms op mijn longboard – naar de haven.

Op de terugweg werd het steeds aantrekkelijker om te longboarden, werd ik iets te overmoedig en maakte teveel vaart op een fietspad. Ik bleef met 1 voet aan een wiel hangen, en moest daardoor van mijn board springen. Helaas kon ik mezelf niet bijhouden met rennen en was het enige wat ik kon doen me zo ver mogelijk richting de berm te laten vallen. Met als resultaat: een nieuwe wond en een dikke bult op mijn rechter elleboog, en een nog veel dikkere bult op mijn rechter heup. Na deze actie was ik dus (300 meter voordat ik bij mijn busje was – waarom had ik niet even gewacht totdat ik mijn rugtas bij mijn auto had gebracht…?) aan beide kanten gehavend.