Inmiddels wordt het traditie om op weg naar Zweden mijn blog te schrijven, want zoals gebruikelijk loop ik weer maanden achter. Dit keer schrijf ik niet vanaf de boot maar vanuit de trein in Duitsland (met hele slechte wifi, dus de vraag is of ik dit bericht gepost krijg).
Na terugkomst vanuit Småland waar het MTBO kamp (eind mei) was, moest ik thuis weer hard aan de slag met mijn werk en studies. Ook was er in het dorp een mountainbikeroute geopend, dus die ‘moest’ ik ook nog even verkennen. Zoals wel vaker kwam mijn verwachting dat het een hele avontuurlijke en ruige route zou zijn niet helemaal overeen met de werkelijkheid, maar een leuke route is het wel.
Inmiddels had ik al enige tijd bezoek: mijn vogelhuisje van de gemeente Amersfoort bij de voordeur werd bewoond door familie Pimpelmees. Pa en ma vlogen af en aan met versnaperingen voor de kleintjes. Als ik vertrok of thuiskwam, hielden ze op gepaste afstand de boel in de gaten en hoorde ik de jongen piepen.
Omdat alleen maar hard werken ook niet effectief is, besloot ik op een zonnige middag lekker te gaan suppen. Dat was zo verslavend dat ik – nadat ik eerst naar huis was gegaan om te vergaderen en te eten- rond 21:15 uur weer op mijn fietsje met mijn surfkar met sup en overnachtingsspullen vertrok naar mijn favoriete meer. Daar supte ik naar ‘mijn’ onbewoonde eiland voor een overnachting in mijn tentje. De volgende ochtend ontbijtte ik op het eiland en vertrok ik op tijd, zodat ik om half 9 weer braaf achter mijn computer zat. Dit soort korte tripjes die eigenlijk weinig tijd kosten, geven me zoveel energie en inspiratie, dat ik dat eigenlijk veel vaker zou willen doen.
Net als vorig jaar had ik me ook dit jaar weer aangemeld voor het biatlon orienteringskamp dat dit jaar in Falun (voor mij dichtbij) georganiseerd werd. Net als vorig jaar was ik een van de weinige volwassen deelnemers, maar dat maakte het geen minder leuk kamp. Er waren veel bekenden en we hebben lekker kunnen trainen in het schieten (met wisselend resultaat) en in precisie oriëntering. Aan het eind van het kamp was er de afsluitende wedstrijd met schieten en oriënteren. Omdat ik nog steeds last had van hielspoor twijfelde ik om mee te doen. Maar ja, om vanaf de kant toe te kijken zag ik ook niet zitten en dus besloot ik om gewoon mee te doen. Het plan was om te gaan wandelen, maar – ik had het kunnen weten – dat lukte me natuurlijk niet. Met een nieuw uitgevonden asymmetrische-hinkstap-sprong hupste ik door het bos heen. Desondanks belandde ik – mede dankzij mijn relatieve goede puntoriëntering- in de categorie 16+ dames als oudste dame in die klasse niet eens op een laatste plaats, maar op een derde plaats.
Net voor midsommar kwam ik weer thuis, maar toen bleek mijn pimpelmees familie opeens zonder gedag te hebben gezegd vertrokken uit het vogelhuisje.
Toch was ik niet alleen, want in de houtkachel vond ik een dode mega grote hoornaar koningin met haar werksters. Omdat zij toch niet zo gezellig waren als familie Pimpelmees, vertrok ik eind juni naar Nederland om te werken en vrienden en familie te bezoeken.
