Een nieuw avontuur »

Eind april vertrok ik bepakt en bezakt met mijn vouwfiets per trein naar Denemarken voor de EEE conferentie in Vejle. De eerste 16 kilometer vanaf huis naar het station ging op de vouwfiets bij 4 graden Celsius en een strakblauwe lucht, dat was al een goed begin. Ook de conferentie was zeer geslaagd, mede dankzij het stralende weer.

(Noot redactie: De EEE conferentie is een jaarlijks terugkerende conferentie die elk jaar in een ander land door andere mensen in Europa georganiseerd wordt. Dit jaar werd het door een Scandinavisch team waar ik deel van uitmaakte in Denemarken georganiseerd. Tijdens deze open space conferentie komen trainers, coaches en anderen die geinteresseerd zijn in ervaringsgericht leren samen, en bieden we elkaar inspirerende workshops aan. Zie www.eeeurope.org ).

Na afloop van de conferentie begon het avontuur pas echt: mijn 750 kilometere lange vouwfietsavontuur van Denemarken naar Nederland.

Met mijn tentje, brandertje en niet te vergeten mijn Noorse tinnen viking vriendin Tindra (wat stralen betekent in het Zweeds) vertrok ik op een zonnige woensdagmiddag in mei op mijn vouwfiets. Niet alleen de zon en Tindra straalden, maar ook ik. Wat een genot was het weer om op fietsvakantie te zijn. Ik kan zo genieten van de vrijheid tijdens een fietsvakantie, dat ik het eigenlijk gewoon veel vaker zou moeten doen – het ‘probleem’ is alleen dat er zoveel leuke dingen zijn (en er in elke maand toch te weinig tijd zit…).

Onderweg werd ik regelmatig voor gek verklaard door mensen die ik tegenkwam, ze vonden het vreemd dat ik op een vouwfietsje de tocht maakte, en ze vonden de geplande 100 kilometer per dag ook niet helemaal normaal. Soms stonden mensen verbaasd te kijken dat ik geen motortje op mijn vouwfiets had.

En ja, het zou het meest logische zijn om gewoon met mijn ‘normale’ vakantiefiets op pad te gaan. Als dat gekund had, had ik dat wel gedaan, maar helaas mogen er in de meeste treinen in Zweden geen gewone fietsen mee. Omdat ik eind mei weer op tijd terug moest zijn in Zweden, en dat per trein wilde doen, besloot ik om op de vouwfiets te gaan. En die 100 kilometer per dag moest ik wel maken omdat ik in mei weer in Nederland moest werken.

Het was een supergave tocht, een combinatie van cultuur en natuur en elke dag wel wat leuke dingen om te bezichtigen.

De etappes in Denemarken stonden vooral in het teken van Viking sporen: onder andere oude grafstenen en runenstenen met supermooie wildkampeerplekjes in de natuur.

Op de grens met Duitsland waren veel sporen van de tweede wereldoorlog te vinden en fietste ik onder andere door het best bewaarde gevangeniskamp in Duitsland, waar nu een van de barakken dienst doet als kinderopvang.

In Duitsland heb ik een aantal veerponten genomen, onder andere een relatief lange tocht over de Elbe. Bij het plaatsje Osten, was er over de rivier Oste een zwevende brug, die begin 20^e eeuw gebouwd is om het scheepvaart verkeer niet te hinderen als iemand de rivier moest oversteken. Ook kwam ik, niet ver met de Nederlandse grens, langs de magneetzweeftrein Transrapid testbaan die al in 1987 is gebouwd.

Naast leuke culturele bezienswaardigheden was er ook een dag bij die minder memorabel was: in de regen met harde tegenwind door het kale Noord Duitse landschap fietsen met uitzicht op windmolens. Dankzij de ‘opgeven is geen optie’ bidon die met me mee mocht op fietsavontuur fietste ik gewoon door.

Overigens was het heel makkelijk geweest om in de trein te stappen: ik had een interrail kaart waarbij ik sowieso een dag overhield en het me dus geen extra geld zou kosten, maar ik heb dit geen moment overwogen.

Toen ik in Nederland kwam reed ik rondom Schoonebeek door het oudste olieveld van Nederland. Na een overnachting stond de laatste koninginnerit van de rit op het programma: 107,5 kilometer. Om het avontuur in stijl af te sluiten, besloot ik op de Sallandse heuvelrug nog even over mulle single tracks en paden met boomwortels te fietsen.

Na een week kwam ik na 750 kilometer gefietst te hebben op mijn eindbestemming in Amersfoort aan. Het was een geslaagd avontuur, maar het viel me wel tegen hoeveel langzamer een vouwfiets fietst ten opzichte van een normale fiets. Het waren lange fietsdagen, maar dat maakte het een des te mooier avontuur. En een andere wijze les was dat ik mijn pedalen toch vooraf had moeten vervangen door clip pedalen (de vouwpedalen die er op mijn vouwfiets zaten, vertoonden steeds meer kuren, kraakten steeds harder en blokkeerden af en toe door kapotte kogellagers). Naast cultureel en actief, was het ook een creatieve tocht: van mijn avontuur heb ik een aquarel verslag gemaakt met indrukken van wat ik onderweg tegenkwam.

Na een intensieve week hard werken voor Outward Bound in Zeeland, werd het weer tijd om met de vouwfiets per trein naar huis te gaan. Toen ik in Stockholm de trein uitstapte kreeg ik van de conductrice de opmerking dat ik voor mijn vouwfiets (netjes in een tas) eigenlijk een jeugdtreinkaartje had moeten kopen. Dat was nieuw voor mij omdat hierover niets op de website van SJ (de Zweedse spoorwegen) te vinden is… na mijn ervaring met mijn pulka in de trein trek ik bijna de conclusie dat SJ niet wil dat hun passagiers sportief bezig zijn. Treinreizen wordt op deze manier niet echt gestimuleerd. Desondanks mocht ik gewoon doorreizen en kwam ik met maar zo’n 5 uur vertraging bij mij thuis aan.