Na drie intensieve weken in Nederland (lees: veel te lange dagen werken, afspraken en veel te weinig bos) vertrok ik half juli weer met mijn busje richting Zweden. Tijd voor vakantie! En voor de O-ringen — de grootste oriëntatiewedstrijd van Zweden, dit jaar in Jönköping.
De start van mijn reis verliep niet helemaal soepel. In Duitsland, met de ramen open besloot het raammechanisme van de bijrijderskant toen ik het raam omhoog wilde doen ineens dat het genoeg was geweest. Een harde knal en toen zakte het raam zakte naar beneden, ondanks dat het motortje nog wel geluid maakte, gebeurde er niets. Op een parkeerplaats haalde ik het binnenwerk van mijn deur los en probeerde ik het raam op te lappen. Gelukkig vond ik in mijn busje een houten balkje van precies de juiste lengte waardoor ik het raam kon stutten.
Eenmaal in Zuid-Zweden dacht ik dat er niets meer mis kon gaan, maar dat bleek fout gedacht. Uit het niets sprong er een hitsige reebok de weg op, achter een hinde aan. Ik remde direct, maar de reebok ontwijken lukte niet meer. De reebok was op slag dood, de hinde sprong weg, en ik reed mijn auto de berm in. Terwijl ik de politie aan de lijn had, stopten er twee jagers achter me. Voor ik het in de gaten had, sleepten ze het dier al van de weg en inspecteerden ze bezorgd mijn auto. De schade bleek gelukkig mee te vallen en na wat bumper-buigwerk kon ik weer verder met vakantie vieren.
Een van mijn overnachtingsplekken was bij een discgolfbaan. Daar stond een kastje — een soort mini-bibliotheek, maar dan met frisbees. Als een echte pro (of nou ja, een strompelende pro, want mijn hielspoor speelde weer op) ging ik gewapend met drie discs – een driver, een midrange en een putter- van start. Al snel bleek ik niet de nieuwe wereldkampioen in wording.
Ik stond vrolijk te mikken toen er ineens bijna een frisbee op mijn hoofd landde. Blijkbaar liep ik de baan in de verkeerde volgorde – zelfs begrijpen hoe de baan in elkaar zit is een kunst op zich. Toch vond ik het leuk, zo leuk zelfs dat ik later mijn eigen set discs kocht.
Soms ging het best aardig. Tot ik op een baan midden in het bos stond waar meer bomen dan fairways (de professionele taal heb ik al…nu nog de vaardigheden 😉 ) waren. Dat werd dus “raak de meeste bomen”.
Vanwege de zomerse hitte was het meenemen van mijn packraft een gouden idee. Tussendoor peddelde ik over glinsterende meren, heerlijk verkoelend en genietend van de rust.
En toen was het tijd voor de O-Ringen. De eerste vier etappes deed ik op de mountainbike (MTBO), met zoals altijd wisselend succes. Dag 1 ging top volle focus, lekker tempo, en zelfs een eerste plek met ruime voorsprong. Dag 2 ging iets minder. Overenthousiast, te hard gefietst, en de focus volledig kwijt.
Op de rustdag probeerde ik Pre-O (precisie-oriëntering). Dat is oorspronkelijk bedacht voor mensen die niet meer door het bos kunnen rennen of wandelen en ook voor mensen in een rolstoel. Je volgt een uitgepijlde baan van zo’n 500 meter waarbij je onderweg op verschillende punten aan het pad moet je bepalen welk checkpoint je op de kaart ziet. Op het terrein staan enorm veel checkpoints dicht naast elkaar. En tja…zie dan maar eens de juiste te kiezen. Het is dus orienteren voor gevorderden en superleuk!
Daarna maakte ik nog een cultureel uitstapje naar het centrum van Jönköping voor een bezoek aan het lucifermuseum.
Etappe 3 ging weer lekker: een tweede plek, maar net achter nummer één. Etappe 4 begon chaotisch en ik maakte de domste fouten, had een focus van 0,0 , maar ik herpakte me halverwege en finishte als zesde. De laatste dag deed ik mee met de gewone oriëntatieloop — of beter gezegd: oriënterend wandelen, want mijn hielspoor had er genoeg van.
En toen was het alweer tijd om terug te rijden. Met een paar extra deuken in mijn bus (en in mijn ego), en een set frisbees die klaar liggen voor het volgende avontuur reed ik naar huis.
Kun je steeds je frisbees terug vinden ?