Na een periode van schaarste in ‘blog-land’ is het nu weer tijd voor een blog met als thema ‘overvloed’. Want overvloed was er de afgelopen 2 maanden (afgezien van blog-inspiratie-schaarste en tijd-schaarste) op heel veel gebieden genoeg, vandaar dit overvloedig lange blog.
Half juni was het tijd voor mijn vakantie. Met mijn volgeladen busje vol met sport speeltjes (mijn sup, packraft, wandelschoenen en mountainbike) vertrok ik richting het noorden. Tijdens mijn vakantie heb ik mooie wandeltochten gemaakt. Zo heb ik onder andere naar de grootste waterval en de waterval met hoogste vrije val (zo kan ik er nog wel een paar bedenken…) van Zweden gewandeld. Ook heb ik tussen een overvloed aan rendieren gewandeld. Ik genoot van de supermooie kampeerplekjes met mijn busje in the middle of nowhere, maar altijd had ik gezelschap van muggen.
Helaas was het weer niet om over naar huis te schrijven (dat heb ik dan ook niet gedaan), maar op de meeste dagen was het toch wel meerdere uren droog (dat kan ik over de afgelopen tijd hier thuis niet zeggen). Omdat ik zo stom geweest was om een verkeerde pompaansluiting voor mijn SUP mee te nemen – dat krijg je ervan als je veel sups hebt met verschillende ventielen- kon ik mijn SUP niet hard oppompen. Hierdoor was na mijn eerste tochtje op een flexibel SUP de keuze voor een wateractiviteit snel gemaakt: dat werd dus de packraft. Tot voor mijn vakantie was ik nog niet overtuigd of ik zo blij was met dat ding, maar inmiddels ben ik meer dan overtuigd dat het een heel gaaf speeltje is. Ik begon in Noorwegen op een meertje, die uitmondde in een moeras. Peddelend door het moeras was geen doen, dus ik besloot uit te stappen en met mijn packraft op mijn nek van graspol naar graspol te springen (en soms tot mijn kniëen in de modder te zakken). Daarna werd het tijd voor een wildwateravontuur. Dat was toch wel spannend omdat ik vanaf de kant niet helemaal kon zien hoe begaanbaar de snelstromende en met stenen bedekte rivier met een packraft was. Onder het motto ‘ik moet het gewoon proberen’ ben ik (uiteraard met fietshelm op – kwam die toch weer van pas) toch in mijn packraft gesprongen en heb ik genoten. Vooral van die snelstromende stukken die er vanaf de kant onpeddelbaar uitzagen. Die packraft is een blijvertje!
Helaas werd in Noorwegen ook al snel duidelijk dat niet alleen mijn keuze voor wateractiviteiten maar ook mijn keuze aan actieve landactiviteiten beperkt werd. Tijdens fietstochtje 2 – dat tevens een bike-packraft avontuur was- kwam ik erachter dat mijn titanium mountainbike frame gescheurd was. Hierdoor bleven wandelen en hardlopen als landactiviteit over. Het voordeel daarvan was, dat ik nagenoeg geen keuzestress meer had (maar desalnietemin baalde er flink van omdat ik een hele leuke fietsroute – die al jaren op mijn ‘to do lijstje’ stond – had uitgestippeld in Noorwegen).
Na bijna 2 weken rondtoeren, werd het tijd om in Åre neer te strijken voor de 5 daagse O-ringen: ‘s werelds grootste orientatiewedstrijd dat elke zomer ergens in Zweden georganiseerd wordt. Het was wel een omschakeling: van een oase aan rust en stilte opeens in een mensenmassa van bijna 16.000 deelnemers belanden!
Mijn onderkomen veranderde ook: van mijn busje verhuisde ik naar een stuga waar ook een gezellig groepje clubgenoten van de orienteringsclub was ondergebracht. Ook Jacomina was er bij. Zij had zich per ongeluk, dankzij Google autofill, ingeschreven voor de wedstrijden.
De tocht naar de start van de wedstrijden was een beleving op zich. Elke ochtend gingen we in colonnes met de trein, bus en wandelend naar de arena. Ondanks de vele bussen die er ingezet waren, ging dat logistiek gezien niet altijd even soepel. We raakten gewend aan lang in de rijen staan. Het laatste stuk vanaf de bus naar de arena was ook vaak nog zo’n 2 kilometer (veelal bergop en door modder) lopen.
Zoals bij elke oriënteringswedstrijd was de O ringen ook een happening voor de hele familie, en deden er ook 80+ers aan mee. Ondanks dat de tocht heen en weer naar de start al vele uren kostte, baande jong en oud zich, met of zonder kinderwagen, wandelstokken of rolstoel, zonder morren een weg door de modder. Bijzonder om te ervaren dat de Zweden in dat opzicht zo van de Nederlanders verschillen: zij verblikken of verblozen niet als ze onverwacht een stuk extra moeten lopen of door de modder moeten banjeren.
Aangekomen in de ‘arena’ keek ik mijn ogen uit: naast toiletten, en diverse tenten van de organisatie waren er vooral veel vlaggen en deelnemers van oriënteringsclubs die hutjemutje bij elkaar op hun zelf meegebrachte stoeltjes zaten. In de arena, waar ook de finish was, zette iedereen zijn spullen neer en daarna kon iedereen in zijn eigen tempo naar de start gaan. Vanwege het groot aantal deelnemers, waren de startplekken verspreid over 5 locaties. Hierdoor verspreidden de deelnemers zich ook snel over het bos uit, en had je niet het gevoel dat er zoveel mensen aan de wedstrijden deelnamen.
Doordat er zoveel deelnemers waren, waren er opeens extra paadjes die niet op de kaart stonden. Dat maakte het oriënteren lastig.
Een samenvatting van de eerste etappe was vooral ‘leerzaam’ (ik kon 1 punt niet vinden, waar ik – zo zag ik later op mijn gps- gewoon ongeveer overheen gelopen ben) en door het niet kunnen van een punt ‘niet zo leuk’, maar ’toch een mooi uitzicht onderweg’. Gelukkig gingen etappe 2 tot en met 5 wel goed, en had ik al snel mijn lol in het oriënteren teruggevonden. Aan het eind van de wedstrijd finishten we in de arena, en doordat alle deelnemers daar finishten was het daar druk, en waren de paden modderbaden geworden. Sommigen verloren hun schoenen in de modder, zakten tot hun knieën in de modder of gingen languit in de modder liggen. Gelukkkig waren er ook mensen die overeind bleven. Zo ging dat 5 dagen lang, in 3 verschillende gebieden, door.
Na de O ringen werd het tijd om op het gemakje samen met Jacomina richting Norberg te rijden. We bezochten de biathlon arena in Östersund en overnachtten in het plaatsje Åsarna waar ook bekende langlaufers vandaan komen en waar ook een mooi stadion is. Tijdens het ontbijt naast mijn busje kwamen we erachter dat onze Franse buren, die in een stationwagon sliepen, aan het testen waren of hun 2 fietsen goed op hun fietsendrager bleven hangen. Na een ontbijtvullende, niet geheel geluidsarme en voor ons lachwekkende testsessie van meer dan een half uur (met krakende vering en wipwappende fietsen op de fietsendrager) was de conclusie dat de fietsen en de fietsendrager goed vastzaten.
Toen ik thuis kwam zag ik dat het ook hier groeizaam weer geweest was voor het gras, lang gras was er in overvloed. Helaas besloot mijn grasmaaier niet mee te werken aan de grasmaaiactie, en hield er na een enorm grote rookwolk te hebben uitgeblazen mee op. Mijn buurman schrok er van en zei ‘die is geëxplodeerd’… Daar leek het wel op en ik kreeg hem ook niet echt meer aan de praat. Om het gras toch enigzins te wieken, besloot ik met een grastrimmer aan de slag te gaan. Omdat mijn grasveld best een aanzienlijk oppervlakte heeft, zei mijn buurman ‘je bent gek, dat is geen doen’. Ik kon hem niet meer dan gelijk geven dat ik gek ben… maar hij kwam al met zijn zitmaaier aan om een rondje door de tuin te maken. Ook vertelde hij me over de diefstallen die de laatste tijd in het dorp zijn. Er was zelfs ingebroken in een vakantiehuisje in mijn straat (een doodlopend straatje waar normaal niets gebeurt). Mijn overbuurman vertelde me later dat hij tijdens mijn vakantie mijn huis goed bewaakt had, en dat hij na de inbraak ook bij mij in de tuin had rondgekeken of er niets gestolen was.
Ik had op de Facebook pagina van Norberg al veel gelezen over deze ‘skumma typer’ (duistere types) die er in het dorp rondlopen. Soms met foto’s van de skumma typer en soms met alleen teksten. Het leek een nieuwe rage om hier meerdere keren per dag iets over te posten. Een keer werd er een foto gepost van ‘verdachte personen in het dorp’ waarna iemand anders reageerde met ‘dat is mijn man die de vuilnisbak buiten zet’. Door al deze berichten werd ik zelf ook fanatiek in het opsporen van ‘verdachte situaties’. In mijn doodlopende straat rijdt nagenoeg geen auto. Pas geleden reed er een zwarte Mercedes een paar keer vlak achter elkaar heen en weer. Als dat niet verdacht is…! Ik schreef snel het nummerbord op, en zocht op of de auto overeenkwam met het nummerbord. Dat was dus wel OK, maar desondanks bleef die auto maar heen en weer rijden. Toen ik poolshoogte ging nemen, bleken het lassers te zijn die bij een vakantiehuisje aan het klussen waren. Dat was dus loosalarm!
Een paar dagen later toen ik Jacomina van het busstation haalde (die een swimpack avontuur op het Strömsholmskanal had gemaakt) zag ik een verdachte man met zwarte kleding, zwart petje en een bivakzak op zijn kop, met een rugtas en rolkoffertje lopen. Ik wist zeker dat dat de man was waarover op Facebook gesproken werd. Niet veel later stond er een foto van de man in de facebook groep. Er is zelfs een bewakingscamerafilmpje gedeeld van de dief. Helaas kon de politie niets doen omdat hij niet op heterdaad betrapt is. Dorpsgenoten waren het zat en zijn zelf ’s nachts gaan patrouilleren. Daardoor zijn er twee mensen aangehouden. De politie is niet blij met de actie, maar de verbondenheid tussen de dorpsgenoten groeit.
Inmiddels heb ik mijn grasmaaier – tot verbazing van de buurman- weer tot leven gewekt door de bougie schoon te maken. Nu ligt mijn gras er weer keurig bij. Nou ja, keurig…. onder de appelbomen liggen hopen met appels. Noodgedwongen heb ik daar appelmoes en appeltaart van gemaakt. Er zijn ergere dingen.
Ook bosbessen zijn er in het bos in overvloed, dus bijna dagelijks maak ik een rondje in het bos om bosbessen te plukken (heerlijk voor bij het ontbijt). En tijdens oriënteringswedstrijden en trainingen vang ik ongewild bosbessen op mijn niet meer zo spierwitte sokken…
Ook is er een overvloed aan gezellige activiteiten bij orienteringsclub. Zo is er een leden dag geweest waarbij we met zijn allen hebben gegeten en een quiz hebben gedaan. Verder organiseerde onze club een wedstrijd waarbij ik vrijwilliger was en onder andere ‘korv med bröd’ verkocht. Dat is typisch Zweeds: tijdens elk zichzelf respecterend evenement wordt worst met brood verkocht. En ook hier gingen die als warme broodjes over de toonbank heen.
Het schooljaar is ook weer gestart. Ondanks dat ik de vorige keer meldde dat mijn scholierenleventje voorbij was, heb ik me toch weer voor 3 opleidingen ingeschreven: zweeds, de online opleidingen circulaire economie en modern vilten. De Zweedse les is in een fysieke klas, dus nu fiets ik dagelijks met een schooltas vol met boeken naar school. Je bent nooit te oud om te leren!
Zoals je waarschijnlijk wel in het nieuws hebt voorbij zien komen, hebben we in Scandinavië bezoek gekregen van noodweer Hans. Sommige delen van Zweden, en vooral van Noorwegen, hebben daar flink van te lijden gehad. Gelukkig viel het bij mij mee. Het water in de riviertjes staat hoog, en stroomt hard. Zo hard dat ik afgelopen week ontdekte dat er een brug deels is weggespoeld doordat een rivier het asfalt van de weg heeft meegenomen.
Wellicht biedt dat extra water mooie kansen voor een nieuw packraft avontuur!
Katja, er was weer genoeg te beleven voor jou. Geweldig om dit weer te delen met de mooie plaatjes erbij. Ga je met jou orienterings ervaringen nog meedoen met WWMG ?
Weer ontzettend leuk geschreven !!
Weer een prachtig avontuur! Ik vraag me alleen af waarom jij stoelen hebt (voor de gasten natuurlijk) want stilzitten is niets voor jou. Fijn dat je het zo naar je zin hebt daar. En ja, muggen en Zweden gaan goed samen.
Groetjes.
Hoi Katja weer reuze leuk je ervaringen te lezen. Ook dat het goed met gaat daar in Zweden en je gezellige vrienden hebt gemaakt. En een lieve buurman die behulpzaam is, dat is altijd prettig. Het ga je goed, liefs van ons Martin en Tineke