In november was ik uitgenodigd om met een groep vrouwen naar Kroatië te gaan voor een expeditie met als thema ‘Empowering women in outdoor education’. Omdat het programma er leuk uitzag en ik in november nog geen overvolle agenda had, besloot ik me aan te melden.
Vliegen vanuit Zweden naar Kroatië ging niet rechtstreeks, en omdat de locatie per trein te bereiken was, besloot ik een Interrail pas te kopen en er met de trein naar toe te reizen. Het was -als alle treinen op tijd zouden rijden- iets meer dan 48 uur treinen. Hoe dichter de vertrekdatum naderde, hoe meer ik me afvroeg wat mij bezielde om dit stuk per trein af te leggen.
Maar wie A zegt en een Interrail pas koopt, moet ook B zeggen en gewoon gaan. Dat deed ik en met een rugzak vol met bagage vertrok ik. Naast essentiële spullen voor de expeditie had ik ook een rugzak vol met vertier bij me. Onder andere verschillende boeken, mijn tablet en twee borduursetjes. Vooraf had ik met mezelf afgesproken dat ik me niet druk zou maken als een van mijn treinen vertraging zou hebben, want dat zou het probleem toch niet oplossen. Wat ik ook besloot om te doen is om slimmer te zijn dan de reisplanner. De reisplanner plant vaak op basis van zo min mogelijk overstappen, maar daardoor kan het zijn dat je – als er een trein vertraging heeft, en je hierdoor een overstap mist- opeens heel veel vertraging hebt. Door deze ‘ik ben slimmer dan de reisplanner’ actie, had ik meer alternatieven in geval van vertragingen, had ik soms wat meer overstappen, maar hield ik ook extra tijd over om steden te bezoeken. Zo heb ik onder andere München by night verkend, Hamburg en Zagreb. De 48 uur vlogen voorbij: ik had niet eens tijd om alles te doen. Tot mijn verrassing had alleen de laatste trein, die van Zagreb naar Gospic, een noemenswaardige vertraging van meer dan een uur.
De week in Kroatië was leuk, inspirerend en bijzonder. De 18 deelneemsters kwamen vanuit heel Europa: Duitsland, Kroatië, Spanje, Malta, Griekenland, een grote delegatie uit België, Polen em Finland. Ondanks het feit dat ik het verste moest reizen, was ik de enige die de hele weg met de trein was gekomen. Het was voor het eerst dat ik een hele week met alleen maar vrouwen op pad was en ik was ook nog de oudste (het merendeel van de deelneemsters was rond de 20). We hebben veel ervaringsgerichte activiteiten gedaan, waaronder een tweedaagse hike waar we midden in het bos hebben gebivakkeerd. De meeste deelneemsters sliepen in een zelfgemaakte bivak, maar samen met een Finse besloot ik gewoon onder de sterrenhemel te slapen. Daarnaast hebben we onder andere een grot bezocht, een avond duik in het water genomen en diverse workshops aan elkaar gegeven.
Na afloop van deze reis schreven we complimenten voor elkaar, wat erg leuk was om te lezen.
Hierbij een kleine selectie:
‘I admire your courage to do what you love and keep learning new things’
,’You are such a strong, powerful and inspirational person’,
‘Lieve Pippi Langkous. Het is fantastisch om te zien hoe jij je dromen najaagt, nieuwsgierig bent en de dingen die je doet, met volle overgave en enthousiasme doet: een waar voorbeeld….Blijf door het leven huppelen zoals alleen jij dat doet.’
En als klap op de vuurpijl (leeftijdstechnisch wel iets confronterender, maar ach ik ben nog een jonge blom)
‘Als ik jouw verhalen hoor, je keuze om naar Zweden te verhuizen, hoe je in het leven staat, hoe je kijkt naar de dingen, hoe ik je zie opvrolijken als je iets creatiefs aan het doen bent, hoe het speelse in jouw ogen nooit verdwijnt…. Dan denk ik alleen maar ‘wauw, ik hoop dat ik op jouw leeftijd ook die vrouw mag zijn’’.
Met deze lading veren in mijn reet vertrok ik weer per trein; en op die veren kon ik overigens best goed zitten.
Op de terugreis maakte ik een kleine omweg voor een kort en spontaan verrassingsbezoek aan mijn ouders in Nederland. Dat is het voordeel van Interrailen: Je bent flexibel en kunt dus onderweg zonder gedoe jouw geplande route wijzigen.
Begin december kwam weer in Norberg aan. Daar kon ik weer volle bak aan de slag: de langlaufloipe was weer geopend en er was opeens enorm veel vraag naar mijn langlauflessen (vooral van mensen die uit de omgeving Stockholm komen). Hierdoor stond ik veel langs de langlaufloipe les te geven.
Verder was december ook de maand om de reizen die ik in 2025 aanbied uit te werken. Inmiddels staan de 3 reizen op mijn website, voor ieder wat wils: een reis voor hardlopers om mee te doen aan de nacht ultra race die mijn orienteringsclub in juli organiseert, een relax en ontdek week in augustus en een kerst winter week in december.
In januari vertrok ik weer per trein (ja, ik heb de smaak te pakken) naar Oostenrijk om mijn langlaufmaatjes tijdens de NK marathon aan te moedigen en de dag later door te reizen naar Toblach om de Drei Zinnen week van Vasasport te begeleiden.
De treinreis begon wat minder goed dan gehoopt: toen ik in Stockholm in de nachttrein naar Hamburg stapte (in de veronderstelling dat ik een slaapplaats geboekt had), bleek ik een zitplaats in een hondencoupé te hebben. Eerst zat de hond netjes op de grond, maar ’s avonds werd hij naast me op de stoel gelegd. Met deze snurkende en stinkende mopshond naast me heb ik niet echt lekker geslapen. Gelukkig mocht ik al om 6 uur weer in Hamburg overstappen.
De rest van de reis naar Oostenrijk ging voorspoedig, en het was leuk om in Ramsau weer even bij te kletsen met mijn langlaufmaatjes.
Na een mooie zonnige week met veel mooie uitzichten over de Dolomieten treinde ik weer naar Nederland. Na een paar dagen Nederland vertrok ik voor een lang weekend naar Oberhof om langlaufles te geven. Bij terugkomst in Nederland had ik nog 2 dagen in Nederland voor een familie etentje ter ere van het 53 jarige huwelijk van mijn ouders en een efficiënte 3-in-1 combiafspraak met 3 verschillende vrienden op 3 verschillende tijdstippen op 3 verschillende plekken in Utrecht. Daarna werd het weer tijd om naar huis te treinen. Dit keer ging het niet zo voorspoedig doordat de trein in Hamburg meer dan 4 uur vertraagd was, maar desondanks kwam ik toch weer veilig in Norberg aan.
Gelukkig was ik op tijd om te helpen met het uitdelen van de startnummers voor de wedstrijden van de Engelbrektsloppet week. En natuurlijk deed ik ook dit jaar traditiegetrouw weer mee met de orienteringsclub aan de estafette. Dit jaar deed ik mee in het damesteam en besloot ik – vanwege het relatief vlakke parcours- in plaats van op mijn klassieke ski’s te gaan, op mijn skateski’s te dubbelstokken. Dat ging als een speer en was een goede training voor mijn bovenlijf.
Direct daarna was er een ski orienteringsweekend in Sundsvall waar ik met de trein heenging (nog even en ik moet in een kliniek worden opgenomen voor een treinverslaving). Dat was ook weer supergaaf om mee te maken met supermooie losse en diepe sneeuw (waar mijn stokken met te kleine tellers elke keer diep in wegzakten). Ondanks dat ik nog steeds niet meedoe voor de prijzen, merk ik wel dat ik behendiger begin te worden op de smalle spoortjes die kriskras door het bos gaan. En het plezier dat ik aan de wedstrijden beleef wordt alleen maar groter!
Naast al deze dingen gaat mijn gewone leven hier ook weer door: langlauflessen geven, veel online werken voor Vasa Sport en Outward Bound, tussendoor genieten van de sneeuw en de omgeving.
De ene keer doe ik dat al langlaufend gewoon op de loipe, soms ga toerlanglaufend vanuit mijn huis zo het bos in (en soms doe ik dan meteen even boodschappen in het dorp), snowshoe wandelend of gewoon wandelend (waarbij ik regelmatig mooie diersporen tegen kom).
En oh ja, ik ben ook nog begonnen met het volgen van een nieuwe opleiding. Daarover volgt meer in mijn volgende blog!
Weer prachtige verhalen.
Ben benieuwd naar je opleiding.
Heeft het iets met treinen te maken?
En wanneer kom je in het programma Het Hoge Noorden?