De maand maart stond voor mij in het teken van het begeleiden van langlaufreizen en trektochten. Na de Vasaloppet week, waar ik als ‘waxslaaf’ acte de presence gegeven heb en een nieuwe Vasasport reis die in februari 2026 in Zweden gepland is te verkennen, was het tijd om naar Grövelsjön te reizen.
In Grövelsjön stonden 8 deelnemers te popelen om deel te nemen aan de eerste maatwerk winterreis van mijn bedrijf UPPTÄCKK. Na wat kennismakingslessen in de sneeuw maakten we een mooie afwisselende tocht naar Noorwegen en hebben we daar in een hut overnacht.
Verder hebben we mooie dagtochten gemaakt door de bossen maar ook over de kale bergen met mooie uitzichten. De weergoden waren ons gelukkig goed gezind: ondanks de matige winter (met vooral later in het seizoen weinig verse sneeuw) kregen we precies op de startdag een verse voorraad sneeuw, dat zorgde voor mooie plaatjes en een winterbeleving. De laatste dag was de sneeuw erg ijzig dus was het weer tijd voor verse sneeuw, die gelukkig (iets te laat) ook kwam.
Na deze reis werd het tijd voor het echte werk: met een volbeladen pulka (met onder andere mijn tent) een trektocht maken. Toch was dit winterkamperen voor watjes: we kozen ervoor om voor een ‘luxe’ variant te gaan en dichtbij de hutten de tenten op te zetten zodat we geen brander hoefden mee te nemen en ’s avonds toch comfortabel binnen bij het vuur konden zitten (en heel soms zelfs de sauna in konden). Het was een mooie afwisselende tocht over bergen, uitgestrekte meren, en sommige stukken bos.
Echt tijd om bij te komen van deze 2 avonturen had ik niet, want na een paar dagen thuis te zijn geweest, stond de laatste reis van dit seizoen op het programma: Een huttentrektocht vanaf Abisko (Lapland) die ik moest begeleiden voor Vasa Sport. Uiteraard ging ik er weer zoals altijd met de trein heen. Dit keer had dat wat voeten in de aarde omdat ik bijna de trein uit werd gezet. De conductrice sprak me aan dat het ten strengste verboden was om met mijn pulka in de trein te reizen. Hierdoor werd ik bijna de trein uitgezet… Gelukkig mocht ik – na een smeekbede bij de conductrice te hebben gehouden dat ik als reisleidster mijn groep Nederlanders echt niet in de steek kon laten- toch verder reizen en mocht ik plaatsnemen bij de kinderwagenplaats. Toen ik in de nachttrein naar het hoge noorden zat, leek alles op rolletjes te verlopen, totdat de trein uren stil stond op een perron. Vanwege de hoge temperatuur en het zonnige weer kregen we bijna het idee kregen dat we op zonvakantie gingen en konden we lekker op het perron genieten van de zon en alvast kennismaken met de deelnemers (waarvan ik er overigens al een aantal kon van voorgaande reizen). Uiteindelijk moesten we overstappen op een andere trein en kwamen we met zo’n 7 uur vertraging toch in Abisko aan. Als vergoeding voor alle vertraging werden we op de eerste avond al getrakteerd op het noorderlicht.
Tijdens deze reis hebben we zo ongeveer alle mogelijke omstandigheden gehad.
We vertrokken met bijna windstil weer, een strakblauwe lucht en temperaturen ver boven nul.
Een dag werd er windkracht 9 voorspeld (tegenwind) en leek het erop dat we niet zouden kunnen vertrekken. Gelukkig bleek het mee te vallen en konden we toch naar de volgende hut vertrekken.
Een andere dag werd het zicht opeens heel slecht en konden we niet eens zien of voelen of we omhoog of naar beneden gingen. Gelukkig had ik de GPS route van vorig jaar nog en konden we dankzij mijn gps veilig afdalen.
Op een avond was het zelfs een uitdaging om de 300 meter vanaf de sauna in de sneeuwstorm terug (bergop) te lopen naar de hut. Iedereen van onze groep was via een onbedoelde omweg uiteindelijk toch bij de hut aangekomen.
Om ’s nachts niet te verdwalen op weg naar de wc besloten de hutbewoners de entrée met een emmer om te bouwen tot toilet.
In mijn tent had ik in mijn voortent mijn toilet zodat ik ’s nachts ook niet hoefde te verdwalen. De volgende ochtend was het wel een uitdaging om uit mijn tent te komen omdat mijn tent door de sneeuwstorm helemaal was ingesneeuwd.
Tijdens de reis waren de sneeuwcondities niet om over naar huis te schrijven: op sommige stukken was het diepe sneeuw, op andere stukken (vooral bovenop de berg) was de sneeuw weggewaaid of ijzig.
Vanwege deze slechte sneeuwcondities bleek het op een steile klim onmogelijk om met mijn pulka en ski’s omhoog te traverseren, waardoor ik noodgedwongen besloot om mijn snowshoes aan te trekken. Met mijn volle gewicht hing ik in mijn harnas, en stampte ik over de ijsplaten en gladde sneeuw zo hard mogelijk omhoog in de hoop niet achteruit te worden getrokken door mijn veel te zware pulka. Ik was blij dat ik heelhuids boven was en dat ik daarna mijn ski’s weer kon aantrekken en de rest van de reis aan kon houden.
Na afloop van de reis werd het weer tijd om terug te gaan per trein. Dit keer reed de trein relatief op tijd (en had ‘maar’ 1,5 uur vertraging). Helaas voor mij kwam ik toch wat later thuis want toen de trein op het station aankwam, wilden we de deuren openen, maar dat lukte niet. Er stonden nog 2 andere vrouwen verwoede pogingen te doen om de deuren te openen, maar helaas begon de trein alweer te rijden. Een van de 2 dames begon te huilen (ze zag haar zoon die haar kwam ophalen op het perron staan toen de trein weer reed), en dat werkte blijkbaar ook aanstekelijk op de andere (die haar kleine zoontje na 3 weken weer wilde zien). Toen we bij de conductrice ons verhaal deden, bleek dat een van haar collega’s per ongeluk in onze wagon de deuren op slot had gedaan. Zo hadden we extra waar voor ons geld en we mochten meerijden tot het volgende station om daar weer te wachten op een trein die terugreed naar het andere station.
En zo kwam ik, na een omweg en met wat vertraging, thuis na mooie winterse avonturen.
De overgang was groot, want toen ik thuis kwam was de sneeuw al weg en was de lente echt begonnen. Maar daarover meer in mijn volgende blog!
Wederom een mooi verhaal en wonderlijke avonturen. Nu weer genieten van alles wat de lente en de zomer je gaat brengen. Geen waxslaaf iig want de want de wax smelt vanzelf nu.