Geluksvogel!

Zoals gebruikelijk zijn de weken weer voorbij gevlogen. Weken waarin ik me steeds meer een geluksvogel ben gaan voelen.

Zo langzamerhand beginnen er steeds meer ’to do’ – regelzaken van mijn lijstje te verdwijnen. Een ding die ik de afgelopen week heb kunnen afstrepen is de  import van mijn auto. Vanwege de verhalen die ik hierover had gelezen, was ik bang dat dit proces niet zo soepel zou verlopen. Gelukkig was mijn zorg ongegrond.

De maandag nadat ik de vragen van de Zweedse RDW had beantwoord, kreeg ik al een bericht dat mijn ‘certificaat van oorsprong’ zou worden uitgegeven, en dat ik een afspraak kon maken met een keuringsbedrijf voor een ‘registreringsbesiktning’. Die afspraak maken had nog wat voeten in de aarde. Ik dacht dat ik hiervoor gewoon in de buurt terecht kon, maar nadat ik een belrondje (met de nodige wachttijden voordat ik te woord werd gestaan) had gemaakt, bleek dat dat op korte termijn niet mogelijk was. Gelukkig was er wel een bedrijf die op woensdag al plek had, dus besloot ik daar een afspraak te maken, ondanks dat ik daarvoor naar Ludvika (een uur hier vandaan) moest rijden.

Het hele Zweedse keuringsproces was een beleving op zich: toen ik kwam aanrijden stonden er auto’s en campers netjes in rijen opgesteld, net alsof ze voor een ferry stonden te wachten. Tegendraads als ik ben, parkeerde ik mijn auto in een andere rij (waar niemand stond), en wilde het kantoor binnen wandelen. Dat was niet nodig, want er kwam al een keurmeester aangewandeld. ‘Är du Katja?’ (ik was de enige Nederlandse auto, dus dat antwoord liet zich raden). Ik gaf hem de sleutel, en hij zei dat de auto over een uur klaar zou zijn en dat ik kon blijven wachten. Omdat er een mooi bankje in de zon stond, ben ik daar gaan zitten en kon ik mooi het hele keuringsproces zien. 

De auto’s die netjes in een rij stonden te wachten voor hun APK keuring, werden om de beurt naar binnen geroepen en reden 5 tot 10 minuten later gekeurd en wel weer weg. Na 25 minuten kwam ook opeens mijn auto aanrijden. Ik zag al een doemscenario voor me ‘mevrouwtje uw busje is voor Zweden afgekeurd, want u heeft geen schot tussen de cabine en de laadruimte’. Toen de keurmeester aan kwam lopen, lachte hij me vrolijk toe en zei hij ‘ik ga hem registreren’. Dat was snel verdiend voor het keuringsbedrijf: zo’n 300 euro voor 25 minuten werk… Maar mij hoor je niet klagen, want ik ben al lang blij dat ik nu in een Zweeds busje mag rond rijden!

Inmiddels heb ik ook mijn kentekenbewijs ontvangen. Bijzonder in Zweden is dat de wegenbelasting bij bestelauto’s berekend wordt over de totale toegestane maximale massa, dus inclusief maximale last. Dat betekent dat ik dus bijna 1000 kilo meer betaal dan het gewicht (massa rijklaar) van mijn busje. Volgens mij wegen de sportmaterialen die ik in mijn busje vervoer niet zo zwaar als 1000 kilo, maar dat betekent wel dat ik nog meer sportspullen mag kopen!!! 

Ook de kentekenplaten heb ik ontvangen en gemonteerd. Tot mijn verrassing waren de Zweedse kentekenplaten zo’n 1 mm groter dan de Nederlandse kentekenplaten, waardoor het niet in de beugeltjes paste. Gelukkig heb ik mijn hele gereedschapset al naar Zweden verhuisd, dus kon ik met wat vijlen de kentekenplaten passend maken. Nu val ik met mijn witte busje niet meer op omdat ik ook ‘lagom’ Zweedse witte kentekenplaten heb!

Nadat vorige week mijn racefiets in protest ging omdat hij te weinig werd uitgelaten, was het deze week de beurt aan mijn step. Op dinsdagavond heb ik hem meegenomen voor een steprondje over mooie onverharde paden, en naar Klackberg. Daar is het langlaufcentrum, maar daar is nu in de zomer niet veel van te zien. Over langlaufloipes ben ik langs mooie culturele plekjes van het oude mijnverleden van Norberg en langs grotten en groeves gestept. Hoe meer ik hier de omgeving verken, hoe blijer ik word. Er is hier van alles te doen: natuur, cultuur en gezelligheid!

Ook met de mountainbike (met mijn wegbanden er nog op – dat was niet op alle stukken een even groot succes) heb ik afgelopen weekend de mountainbike route Engelbrektsturen (die, net zoals de skiwedstrijd en de rolskitocht, vernoemd is naar Engelbrekt, een man uit Norberg die in de 15e eeuw een opstand tegen de koning leidde) verkend. Het is zo supermooi om op de fiets te stappen, te steppen of te wandelen en direct midden in de natuur te zijn, extreem te genieten en gewoon niemand tegen te komen. Pure geluksmomenten!

Terwijl ik zo aan het typen ben, merk ik dat het weer een veel te lang verhaal wordt, dus ik zal proberen om alleen de highlights te benoemen. Afgelopen weekend was hier de Myrbergsrally, waarbij 160 oude auto’s op af kwamen. Dat was een leuk evenement om te zien en waarschijnlijk ook een leuk evenement om aan deel te nemen want rondom het dorp waren allerlei checkpoints met opdrachten opgezet.

’s Avonds ben ik, samen met wat clubgenoten van de oriënteringsclub, vrijwilliger geweest op een bedrijfsfeest. Dat was een hele belevenis. Bij binnenkomst kreeg iedereen een stempel op zijn arm, maar veel personeelsleden zaten vol met tatoeages waardoor de stempel niet echt zichtbaar was. Een aantal mensen werd met de auto gebracht, en sommigen hadden blijkbaar thuis al ingedronken. 

Onze taak was om 3 spellen te begeleiden. Aan het begin van de avond was het nog een uitdaging om mensen te vinden die mee wilden doen met de spellen. De dronkenlap was wel in voor een spelletje, maar helaas voor hem was zijn tegenstander al gefinisht voordat hij gestart was. Aan het begin van de avond was ik, vanwege mijn beperkte kennis van de Zweedse spellen terminologie, nog wat afwachtend om mensen te ronselen om mee te doen. Op den duur dacht ik ‘dat moet lukken’ en stapte ik op mensen af om ze te enthousiasmeren en de spelregels uit te leggen. Zo werd de avond steeds gezelliger en bijkomend voordeel is dat ik nu ook op zijn Zweeds kan uitleggen hoe je blokken moet stapelen en spijkers in een blok hout moet slaan; dat is altijd handig toch?

Ook in Zweden zijn er leuke aanbiedingen, waardoor ik deze week verleid werd om veel online te bestellen. Gisteren kon ik maar liefst 3 pakketjes afhalen bij de supermarkt. Ik had natuurlijk trots met mijn busje-met-nieuwe-Zweeds-kentekenplaten de pakketjes kunnen ophalen, maar Katja zou Katja niet zijn als ze dat niet op de fiets deed. Tja….de pakketjes waren toch wat groter dan gepland, maar uiteindelijk is het me toch gelukt om alles op de fiets mee te krijgen en met overbeladen fiets door het dorp terug naar huis te fietsen. Zo maak ik elke keer weer mijn reputatie als dorpsgek waar!

Toen ik mijn kentekenplaten ging ophalen, kwam ik op de terugweg de gehandicapte man tegen die ik 2 weken geleden heb geholpen. Dit keer rolde hij – met de snelheid van een slak- midden over de weg (waar ook auto’s rijden) door het centrum heen en hing hij half uit zijn rolstoel. Ik vond het een vrij gevaarlijke situatie en was verbaasd dat niemand de man hielp. Ik fietste naar hem toe en vroeg of ik hem kon helpen omdat ik het wel heel gevaarlijk vond dat hij midden op de weg reed. Hij keek me aan, herkende me van de vorige keer, en wilde inderdaad graag het voetpad worden gebracht. Dat deed ik, en vervolgens heb ik hem nog omhoog gehesen in zijn rolstoel zodat hij weer wat rechter op zat. Dankbaar keek hij me aan, pakte mijn hand, en gaf er een kus op. 

Dit was mijn eerste kus van een (dankbare) Zweed: over geluksvogels gesproken!