Na mijn zeer trage blogs van de vorige keren volgt dit keer ter compensatie een nieuw blog, een soort inhaalrace (of goed voornemen voor het nieuwe jaar) om de opgelopen achterstand snel in te halen.
Het is weer even graven wat ik de afgelopen maanden allemaal heb uitgespookt, maar het is me gelukt. Dit jaar vierde ik voor het eerst écht mijn verjaardag in Zweden: overdag heb ik met een groepje vriendinnen geknutseld. Daarna appeltaart (met appels uit eigen tuin) gebakken en ’s avonds had ik oriënteringstraining in het donkere bos. De avond werd afgesloten met sauna en soepavond waarbij er ook voor me werd gezongen en we als toetje appeltaart hadden.
Het daaropvolgende weekend waren de Zweedse kampioenschappen biatlon oriëntering (tevens wereldbeker wedstrijden) in Mora. Omdat ik in juni de smaak van het biatlon oriënteren te pakken had gekregen, besloot ik me daarvoor op te geven.
Toen ik bij het biatlon station aan kwam en daar als groentje tussen de professioneel ogende biatlon teams rondliep kreeg ik een beetje spijt. Wat deed ik daar in mijn eentje, tussen de Zweedse maar ook internationale ploegen met professionele verrekijkers?
Daar stond ik dan, just me myself en I: met gehuurd wapen, zonder verrekijker, zonder ‘magneet doel om te markeren hoe je geschoten hebt’ (ik ben zelfs zo’n leek dat ik niet eens weet hoe zoiets heet), en zonder coach die kon zeggen hoe mijn inschietbeurten verliepen. Inschieten deed ik wel, maar hoe dat ging, ik had geen idee. Om toch nog iets van gevoel te krijgen of ik het doel raakte, vroeg ik aan een groepje of ik tussendoor even door hun kijker mocht kijken.
Zaterdag was de massastart. In 3 verschillende startgroepen gingen we van start, nadat het startschot gegeven was, mochten we op de kaart kijken. Na het eerste hardlooprondje, begonnen we met een liggende schietbeurt, daarna gingen we oriënteren, gevolgd door nog een liggende schietbeurt, vervolgens mochten we de volgende oriënteringspunten (die op een andere kaart stonden zoeken), gevolgd door een staande schietbeurt, een hardloopronde en daarna nog een afsluitende schietbeurt. Mocht je onverhoopt mis schieten (ik was niet de enige gelukkig), dan was er de strafronde. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt (ik wilde voorkomen dat de organisatie die strafronde voor niets had neergelegd): met 3 en 5 missers in de liggende beurt, en 3 en 3 missers in de staande beurt, was ik een trouwe bezoeker van de strafronde – dat was ook meteen een goede hardlooptraining. Tot mijn grote verrassing was ik ruim voor mijn Britse concurrente -die er met haar Team Britain kleding, haar ploeggenoot én zo’n mooi magneet doel heel profi uitzag- binnen en behaalde ik een eerste plaats.
’s Nachts kampeerde ik met mijn busje aan het Vasaloppet spoor, midden in het bos. Op dag 2 was de sprint, waar we maar een liggende en een staande schietbeurt hadden met veel zijwind. Ook toen maakte ik dankbaar gebruik van de strafrondes (3 en 5…) en belandde ik op een paar seconde op plaats nummer 2. Mijn Britse concurrente, die in het winterseizoen in Noorwegen woont, had per ongeluk een foute baan gelopen, dus schoof zij naar een andere klasse.
In oktober werd ook mijn nieuwe mountainbike, een 29er met dropper en schijfremmen (ja ik heb me eindelijk over laten halen om mee te gaan met de trend), bezorgd. Dat zorgde ervoor dat ik (eindelijk) de mountainbike route die op 1 kilometer afstand van mijn huis begint, op regelmatige basis bezocht.
Dankzij die dropper durfde ik elke keer meer, mede aangemoedigd door een stemmetje in mijn hoofd die zei ‘niet afstappen Katja, dit kun je, blijven fietsen, blijven fietsen’ en ging het ook steeds beter.
Dat zorgde er helaas ook voor dat ik iets te overmoedig werd, of dat het stemmetje in mijn hoofd iets de overhand kreeg: tijdens een van mijn tochten zag ik een rots. In mijn vorige dropperloze mountainbike leven was ik al lang van mijn fiets gesprongen maar nu dacht ik ‘die rots kan ik hebben, gewoon blijven fietsen’. Helaas bleek dat die rots toch iets groter en hoger was dan ik had ingeschat waardoor ik met een harde klap in een keer stil stond tegen de rots, met als gevolg: 2 gekneusde polsen die af en toe nu – weken later- nog opspelen (ja, het aftakelingsproces is nu echt begonnen- herstellen gaat niet meer zo snel).
Omdat de dagen weer korter werden, was het ook tijd voor nachtorientering: niet alleen tijdens training bij de orienteringsclub, maar ook in wedstrijd vorm. In een overmoedige bui liet ik me overhalen om mee te doen met de districtskampioenschappen. Dat was een mooie en leerzame ervaring. Na het eerste checkpoint (dat ik erg lastig kon vinden) had ik nooit verwacht dat ik alle checkpoints in het donkere bos op tijd zou vinden, maar het was me gelukt. Maar voor een podiumplaats in mijn klasse moet ik nog even wat extra nacht orienterings wedstrijden doen!
Dat nacht oriënteren smaakte naar meer en dus stond ik ook aan de start van een andere nacht orienteringswedstrijd in Uppsala, dat ik mooi kon combineren met een erg leuke mountainbike orienteringswedstrijd (inclusief een leuke overnachting in mijn busje bij gamla Uppsala – een historische plek).
Op een winderige dag kreeg ik – terwijl het al lang herfst was – opeens zin om te zeilen. Dat had ik het hele jaar nog niet gedaan en bovendien wilde ik een experiment doen: of mijn zeilbootje in mijn bus zou passen. Dat experiment was geslaagd en tot mijn vreugde vond ik een mooie plek waar ik mijn zeilbootje te water kon laten zo vanuit mijn busje. Ideaal, dat ga ik vaker doen!
Naast een sportieve maand was oktober ook een creatieve maand: zo heb ik een cursus boekbinden gevolgd en tijdens een open dag wat houtsnij werk gemaakt. Dat houtsnijwerk hoef ik niet te gebruiken om mijn houtkachel op te stoken, want omdat mijn bed toch uit mijn busje was gehaald (vanwege mijn zeilboot experiment) had ik ruimte om mijn busje vol te laten met stookhout. Laat de winter nu maar komen!
Oktober werd afgesloten met een spookfeest in een oude ruïne buiten het dorp, waar ik in mijn zelfgemaakte skelettenpak (die al meer dan 10 jaar ongebruikt in mijn verkleedkist ligt) eindelijk weer eens aan kon doen.
Geweldig om die avonturen weer te lezen. En wat goed dat je meedoet met die biatlon wedstrijden en je niet laat afschrikken door de “profs”.
Jij bent een Kanjer.
Op naar nieuwe avonturen, zodat wij weer een geweldig verhaal kunnen lezen .