Niet allemaal rozengeur en maneschijn!

De vorige keer toen ik mijn blog schreef dacht ik weinig te vertellen te hebben, maar toen typte ik zo opeens webpagina’s vol (en vergat ik ook nog de helft). Dit keer denk ik ook weinig te melden te hebben, maar ben ik toch maar begonnen aan dit blog. Gezien eerdere ervaringen zal het me toch wel weer lukken om er een veel te lang verhaal van te maken en een nog langer verhaal wil ik jullie besparen.

Vorige week zaterdag heb ik mijn eerste Zweedse avondje uit gehad. Ik had op Facebook gezien dat er een ukelele bandje optrad in een hele mooie oude fabriek. Die oude fabriek was me al een paar keer tijdens het fietsen en rolskiën opgevallen. Toen ik las dat er een optreden werd gegeven, was de keus snel gemaakt om daar heen te gaan. Blijkbaar was het optreden in trek, want toen ik alle Nederlandse vrouwen onder de 50 uit het dorp vroeg om mee te gaan was het antwoord volmondig ‘ja’. Waarschijnlijk had dat ook te maken met het feit dat de bandleden een Schotse kilt droegen (alhoewel we er nog steeds niet achter zijn gekomen of ze écht niets onder die kilt droegen…). 

Als opwarmertje had ik pizza gemaakt, en was er bij mij thuis een pre-party onder het genot van alcoholvrije glögg (glühwein) en pizza. We wisten niet wat we van de avond moesten verwachten. Het feest begon om 19 uur, en er waren 120 kaartjes te koop. Blijkbaar waren niet alle kaartjes verkocht, want er werd in de week voor het optreden driftig geadverteerd met het feest. Opeens was het ook een feest om een partner te vinden, dat was nog niet toen we de kaartjes kochten. Het zorgde wel voor wat hilariteit tijdens het eten (ik was de enige vrijgezel) ‘jij ligt hier in Zweden vast goed in de markt met al jouw avonturen’. En de voorpret ging door: ‘straks komt er helemaal niemand’,  ‘straks zijn er alleen maar oude mannetjes’, ‘hoe lang duurt zo’n avond in Zweden? Straks is het om 20:30 uur al afgelopen’ etc. Omdat het gezellig was tijdens het eten, waren we pas om 20 uur bij de oude fabriek. Toen we aankwamen rijden stonden er maar een beperkt aantal auto’s: was het feest al afgelopen, was het niet druk of moest de drukte nog komen? Toen we de zaal in kwamen lopen, was er een ander bandje aan het optreden en zat iedereen aan tafels. Sterker nog: er was niet eens een dansvloer. 

Er stonden een paar mannen met Schotse kilts aan, en de vraag rees ‘zijn ze al geweest of moeten ze nog optreden?’. Het mysterie werd snel opgehelderd toen we met de eigenaar praatten. Hij vond het geweldig dat er 3 Nederlanders dit optreden hadden gevonden, en liet ons vol trots zijn fabriek (die hij deels had omgebouwd als moderne woning) zien. Opeens stonden we in zijn badkamer die zo groot was daar wél een dansvloer was. 

Na de rondleiding besloten we om ook maar aan de laatste tafel die nog vrij was (en precies voor het podium stond) te gaan zitten. We kregen gezelschap van een nieuwe Zweedse dorpsgenote die zin had om te dansen en alleen was gekomen. Toen de ukelele band een tijdje speelde, besloten we de tafel en stoelen weg te schuiven om een dansvloer te maken, en stonden we met zijn vieren, tot grote blijdschap van de Zweedse vrouw (‘ik vind het zo leuk dat jullie dansen, de Zweden blijven gewoon zitten’) bij het podium te dansen. Naarmate de avond vorderde en er meer drank geconsumeerd was, werd ook de dansvloer drukker. We hadden een gezellige avond, en rond 23:15 uur verlieten we het sfeervolle pand. Dat was voor herhaling vatbaar!

Zondag was er, vanwege eerste Advent, kerstmarkt in het dorp. Blijkbaar was het hele dorp (inclusief wijde omgeving) uitgerukt voor dit evenement, want het was een gezellige drukte in het dorp. Ook was er nog een Lucia-optocht met paarden. Kerst is iets wat in Zweden heel erg leeft. Ik ben geen kerstfan (dat is zacht uitgedrukt), maar heb mijn huis toch een beetje in kerstsfeer omgetoverd. Ik heb bij het lokale speelgoedwinkeltje wat houten kerstversieringen gekocht, bij de lokale rode kruis loppis een bejaarde (en tweedehands) houten langlaufstertje met bril en grijs haar en ik heb daarmee een kerstslinger gemaakt. 

De dagen worden hier steeds korter (en dat gaat heel snel). Momenteel wordt het ’s ochtends rond 8:15 uur licht, en rond 15:00 uur wordt het al donker.  Als het een beetje een grauwe dag is, is er weinig daglicht te bekennen, en lijkt het altijd schemerig. Een beetje gezelligheid (en een daglicht lamp) in huis kan dan geen kwaad. 

Afgelopen week was eigenlijk een vrij tamme week voor mij omdat ik mijn naaiproject thuis kon maken. Ik ben maar 1x naar school gefietst (niet in barre sneeuwstormomstandigheden, dus daar heb ik geen ruig verhaal van) om mijn ski’s uit de mal te halen en om een ‘hou-de-skipuntjes-gebogen-spanner’ te maken. Die puntjes blijven wel gebogen op deze manier, maar ik ben heel benieuwd hoe de ski’s glijden. Er zit geen enkele spanning op de ski’s. Het voordeel hiervan is dat we geen afzetwax hoeven te gebruiken, want afzet hebben we sowieso! ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’ zullen we maar zeggen!

Woensdagavond was er een ‘ham-wedstrijd’ in het dorp van onze orienteringsclub. Je kon kiezen uit een baan van 2, 3 of 4 kilometer. Vooraf moest je aangeven hoe lang je over de race zou doen. Diegene die het dichtst bij zijn ingeschatte tijd zat, won een ham. Met mijn nog steeds gekneusde en pijnlijke knie van mijn fatbike-val was het plan om maximaal 3 kilometer te strompelen, maar voor ik het wist strompelde ik op mijn spikes met een kaart van 4 kilometer (4 is mijn geluksgetal, dus waarvoor zou ik dan voor minder gaan?) door het dorp. Erg gezellig overigens met al die kerstverlichting. Om in de 4 sferen te blijven had ik een tijd van 44:44 opgegeven, maar na afloop bleek ik bijna 4 minuten te snel te hebben gestrompeld. Dat is dan wel weer consequent, maar leverde me helaas geen ham op. Dan moet ik toch maar kerst vieren met een reeën boutje, want reeën lopen er genoeg in mijn tuin!

Donderdag ging de langlaufloipe van 3,6 kilometer open, en die moest ik natuurlijk even testen. Vanaf mijn huis hoef ik maar 2 kilometer op mijn fatbike een bospad af te fietsen en dan ben ik bij de langlaufloipe, dus daar kan ik vaak heen. Echt genieten!  

Vandaag heb ik mijn eerste Zweedse langlaufles aan mijn schooljuf gegeven. Haar man is fanatiek langlaufer, en zij is een stuk langzamer en wilde wat techniek  aanwijzingen van mij krijgen. Voor mij was dat een goede kans om alvast de Zweedse langlauftermen te leren (lang leve de bibliotheek waar ik een mooi Zweeds langlaufboek kon lenen). 

Ondanks dat ik hier elke dag met volle teugen geniet en dankbaar en blij ben dat ik hier woon, zit het ook niet altijd mee. Zo heb ik pas geleden voor omgerekend 165 euro diesel getankt, en dat was nog niet eens een volle tank. Gelukkig kan ik met mijn zeer beperkte autogebruik weken (zo niet maanden) vooruit met die tank, dus mij hoor je niet klagen (alhoewel ik wel even schrok toen ik het bedrag zag staan).

Afgelopen week was het een regelweek en ik ben nog niet ‘uitgeregeld’. Mijn Microsoft Office licentie vervalt begin december. Omdat ik voor ONTDEKK een zakelijk abonnement heb, wilde ik dat omzetten naar een persoonlijk abonnement met licentie bij Windows. Dat is snel te regelen zou je verwachten, maar niets bleek minder waar. Na heel lang chatten, bellen (via Microsoft Teams bellen kon niet, dat vond ik wel heel bijzonder voor een bedrijf dat Teams als product aanbiedt..), en een gesprek met een onverstaanbaar Engels pratende Indiër (die enorm boos werd toen ik zei dat ik hem niet verstond – hij was écht niet te verstaan, terwijl ik veel heb samengewerkt met Indiërs die wel verstaanbaar waren) en nog een keer bellen met een andere Indiër (die wel te verstaan was en wél vriendelijk was) kreeg ik uiteindelijk iemand aan de lijn die me deels kon helpen. Inmiddels weet ik wat ik moet doen, dus morgen ga ik een poging wagen om het allemaal om te zetten. Op hoop van zegen.

Wat ook ‘op hoop van zegen’ is, is het opstarten van mijn eigen bedrijf. Ik dacht dat alles geregeld was; een aantal weken geleden heb ik alles rondom mijn eigen bedrijf digitaal aangemeld bij de Zweedse belastingdienst. Toen ik gisteren post van de Zweedse belastingdienst ontving, was ik in eerste instantie blij. Nadat ik de brief had gelezen bleek dat het om een (hele) dode mus ging. De Zweedse belastingdienst heeft voor 7 december nog meer informatie van me nodig voordat ze kunnen zeggen ‘Ja Katja, jij mag starten met jouw eigen bedrijf en mag belasting in Zweden gaan betalen’. Een van de dingen die ze willen is een bewijs van de Nederlandse belastingdienst dat ik geen belastingschulden heb. 

Ik heb inmiddels een hotline met de Nederlandse belastingdienst vanwege al mijn vragen over ondernemen in het buitenland. Vragen die ze overigens niet kunnen beantwoorden want ‘daar is zo weinig over bekend, en daar staat zo weinig over op internet’ (dat had ik ook ontdekt, en dat was ook de reden waarvoor ik belde; als ik de antwoorden online kon vinden, had ik ze niet hoeven bellen). De enige manier om mijn vragen te laten beantwoorden is door een ouderwetse brief (deze hoeft overigens niet met een ganzenveer geschreven te zijn) te sturen naar de Nederlandse belastingdienst. Heel praktisch en snel allemaal, en lekker modern dat er geen emailadres is waar ik mijn vragen naar toe kan sturen. 

Gisteren heb ik maar weer een poging gewaagd om mijn vrienden in Nederland te bellen over mijn nieuwe vraag. Na wat keuzemenu’s, wachten en nog meer wachten kreeg ik iemand (overigens zeer vriendelijk) aan de lijn, die me weer moest doorverbinden naar een collega die me kon vertellen dat ik geen belastingschuld heb. Dat kon ik zelf ook wel vertellen, maar dat was niet de reden waarvoor ik belde. ‘Oh u wilt een bewijs dat u geen belastingschuld heeft? Dan moet u een brief sturen naar Heerlen, dan hebben we ACHT WEKEN de tijd om uw vraag te beantwoorden, en dan sturen we het antwoord naar u per post naar Zweden’. Het opstarten van een eigen bedrijf in Zweden wordt op deze manier wel een meerjarenplan. 

Om bij de Zweedse belastingdienst uitstel te vragen voor het aanleveren van de documenten (7 december gaat me niet lukken, tenzij ze 7 december 2023 bedoelen…), heb ik vrijdag geprobeerd om mijn contactpersoon bij de Zweedse belastingdienst te bellen, maar helaas is hij maandag pas weer bereikbaar, dus dan probeer ik het weer.  Wat ook nog een uitdaging is, is het krijgen van mijn EU ziekteverzekeringskaart. Inmiddels zijn de 6 maanden daarop wachten ruim verstreken en had ik hem allang moeten ontvangen, maar helaas is hij nog niet binnen. Na voor de zoveelste keer hierover gebeld te hebben, werd er gezegd ‘wacht u nog maar even, dan komt hij vanzelf’. Geduld is hier een schone zaak…

Een nieuwe week, met nieuwe kansen en uitdagingen…en gelukkig genoeg sneeuw én een heerlijke langlaufloipe (bijna in mijn achtertuin) om me uit te leven.

Je zult hier maar wonen !