Winter in aantocht!

Terwijl ik de titel van dit blog typ, kijk ik naar buiten. Er is nu nog niet echt veel van de winter te merken: het is druilerig, grauw weer buiten: echt herfstweer dus. Een paar weken geleden was dat wel anders: toen startte de dag met vorst en was het overdag strak blauw en zonnig weer. Om mezelf eens te ’trakteren’ (en me wat extra tijd te gunnen)  heb ik op een van die dagen een keer de auto gepakt naar Avesta zodat ik vanaf daar met de fiets verder kon naar school (en nog maar 15 kilometer hoefde te fietsen in plaats van 30 kilometer). Van een traktatie en ‘extra tijd’ was echter geen sprake: doordat het vroor, moest ik mijn autoruiten krabben waardoor ik per saldo geen tijdwinst had en het dus ook niet als beloning voelde. 

Het had echter wel een paar voordeel. Voordeel 1: ik kwam erachter dat het weer tijd was voor mijn winterbanden (die ik dat weekend daarna meteen op mijn auto heb gelegd). Voordeel 2: Ik ben erachter dat ik met de auto rijden niet fijn vind, en ik wil in de winter dus ook zoveel mogelijk met de fiets naar school toe. Omdat een groot deel van mijn route over een bospad gaat die niet sneeuwvrij gemaakt wordt, heb ik het plan bedacht om een fatbike te kopen. Een fatbike is een – zoals de naam al doet vermoeden- fiets met extreem dikke banden. Ik heb nog nooit op een fatbike gefietst, maar heb de hoop dat ik daarmee fatsoenlijk de besneeuwde bospaden kan bedwingen. Mocht het ijzig worden, dan kan ik er ook nog altijd spijkerbanden op leggen. Of er fatsoenlijk op de normale weg op gefietst kan worden, betwijfel ik, maar anders is het een goede krachttraining. 

Waar ik momenteel niet fatsoenlijk op kan fietsen is mijn normale fiets. Een paar weken geleden fietste ik naar school, zette ik op een asfaltweg wat kracht en hoorde ik opeens ‘knal’ terwijl ik de aandrijfriem van mijn fiets zag rondvliegen. Dag aandrijving…Dat werd dus een alternatief bedenken om naar school te komen. Gelukkig woont een van mijn klasgenoten in Avesta, wat 5 kilometer van de plaats des onheils was. Al steppend ben ik naar haar toe gerold en ben ik met haar mee naar school gereden. Weer een deceptie rijker (‘na minder dan 5000 kilometer breekt mijn aandrijfriem al’) en een illusie armer (‘aandrijfriemen zijn nagenoeg niet kapot te krijgen’ – waar ze ook mee adverteren) heb ik noodgedwongen maar een nieuwe aandrijfriem besteld. Nu maar hopen dat hij snel geleverd wordt. Gelukkig heb ik genoeg reservefietsen in mijn garage staan!

Inmiddels heb ik het oriënteren ook weer opgepakt. Twee weken geleden hadden we een vergadering bij de oriënteringsclub (weer goed voor mijn Zweeds) en werd er daarna een nacht oriëntatieloop georganiseerd. Niet dat het in de nacht was, het was om 18 uur, maar rond die tijd is het in de bossen al pikdonker. Je merkt hier goed dat de dagen korter worden, dat is wel even wennen, maar met een goede hoofdlamp kun je veel (zelfs binnendeuren schilderen in het donker…). Zo heb ik afgelopen week ook met mijn oriënteringsclub hardgelopen in het donkere bos. Bij de oriëringsclub hebben ze ‘reflex-slinga’, dat zijn hardloop/trailrunpaden die gemarkeerd zijn met reflectoren waardoor je in het donker ook de weg kunt vinden (als je niet over boomwortels struikelt – ik ben overigens niet gevallen ha ha).

De week voor mijn schoolvakantie was het ‘intern praktik’ week, waarbij iedereen kon vertellen wat hem/haar bezighield. Ik had geconcludeerd dat dat een soort spreekbeurt moest zijn, maar viel met mijn Powerpoint presentatie over mijn eigen bedrijf ONTDEKK (afgewisseld met een buitenactiviteit en een creatieve activiteit) wat uit de toon. Zo hebben we die week onder andere een boksles gehad, gemediteerd, sokken gestopt, gekaligrafeerd, een vogel excursie gehad en een kattenasiel bezocht. Ik was meteen verkocht toen ik de jonge harige pluizenbolletjes zag, en zat te twijfelen zo’n harig bolletje in huis te nemen. Ik zou het erg leuk vinden, maar zo’n beestje in huis beperkt me wel in mijn vrijheid.

 Inmiddels heb ik bewezen dat ik een kat in huis ook niet nodig heb om muizen te vangen, dat kan ik namelijk heel goed zelf. Vorige week zaterdag, toen ik mijn schrift uit mijn schoolrugzak wilde halen ontdekte ik dat mijn 2 mueslirepen helemaal waren opgevreten. Niet veel later ontdekte ik een dikke volgevreten muis in de muizenval in de verwarmingsruimte. Die muis zal niet meer aan mijn mueslirepen vreten. Ik had de hoop dat dit de enige muis in mijn huis zou zijn, omdat ik afgezien van 4 drolletjes, nergens muizenuitwerpselen vond. Gisteravond hoorde ik echter geritsel in mijn prullenbak, oftewel: er was nog een muis. Dankzij de strategische plaatsing van de muizenvallen heb ik inmiddels muis nummer 2 gevangen, wat hopelijk de echtgenoot van de andere muis is. Weliswaar was dit een minder dikke muis dan de MMM (mega mueslirepen muis) maar een muis is een muis, en ook deze zit niet meer in mijn huis. Als het nog even doorgaat, word ik nog uitgeroepen tot ‘Muizenvanger van Norberg’. In Gemonde heb ik verwoede pogingen gedaan om ‘Rattenvanger van Gemonde’ te worden, maar ik heb nooit een rat kunnen vangen (alleen een jonge merel – daarna ben ik abrupt gestopt met het plaatsen van rattenvallen), terwijl mijn buurman om de haverklap ratten in zijn val had. Tja, verschil moet er zijn.  

Afgelopen week was het herfstvakantie van school. Ik zou Katja niet zijn als ik geen hele waslijst aan dingen had die ik wilde doen. Ik heb heel veel dingen gedaan, maar toch staan er nog heel veel dingen op mijn lijstje. Oftewel: de vakantie was veel te kort of ik wil zoals gebruikelijk weer teveel dingen in een dag proppen. Desalnietemin heb ik me goed vermaakt. 

Het begon met een vouwfiets-packraft avontuur rondom Norberg (terwijl het heel hard waaide). Overigens was dit geen activiteit die op mijn ‘waslijst aan dingen’ stond. Ik stapte op bij een meer in de buurt, en peddelde (met mijn vouwfiets op mijn packraft geknoopt) naar het centrum van Norberg. De overtocht over het meer was vrij ruig: door de harde wind stonden er hoge golven waardoor ik drijfnat in Norberg aankwam. Daar was het een stukje klûnen met de packraft op mijn schouder en mijn vouwfiets aan de hand. In de tuin van het gemeentehuis had ik een mooi lunch-picknickplaatsje uitgekozen. Het plan was om via een riviertje Norberg te verlaten en naar grotere meren te peddelen. Door de vele obstakels die onderweg tegenkwam, duurde het even voor ik het centrum uit was. Gelukkig besloot ik om mijn plan niet af te maken, anders was het nachtwerk geworden. Ik kwam er van de week namelijk achter dat een heel stuk van de rivier bedolven is onder omgewaaide bomen, en er heel veel stenen in de rivier liggen. Volgend jaar ga ik verder met mijn verkenning. 

Een van de dingen die wél op mijn lijstje stond was (naast o.a. deuren schilderen) om boeken te lezen. Ik had een voorraad Zweedse boeken gekocht (interessante boeken over de natuur, maar ook nuttige boeken over het opzetten van een eigen bedrijf), die net bezorgd waren. Ik had voor elke dag een boek die ik zou kunnen lezen (het waren er precies 7), maar helaas ben ik daar niet aan toegekomen.

Waar ik wel aan toe ben gekomen is aan het ondernemersontbijt van de gemeente (stond wederom niet op mijn lijst), waar verschillende dingen gepresenteerd werden, en we ook weer inspiratie kregen voor nieuwe plannen in mei volgend jaar. Omdat ik vakantie had, besloten we om meteen een afspraak te maken om de plannen verder uit te werken. Zo was ik al snel weer 2 uur aan het vergaderen (en bleven er andere dingen van mijn lijstje liggen). 

Het is een heel uitzoekwerk om mijn eigen bedrijf in Zweden op te richten, maar binnenkort gaat het dan toch echt gebeuren. Dat is ook wel nodig, want inmiddels ben ik gestart om Vasasport te helpen met het voorbereiden van hun fietsreizen voor volgend jaar. Het worden weer gave reizen, dus kijk alvast op de website. 

Om al mijn zakelijke dokumenten te ordenen, heb ik ordners aangeschaft volgens ‘de Zweedse standaard’. Heel bijzonder, ze hebben hier geen ‘normale’ ordners, maar ordners met 4 gaten erin. Ik had verwacht dat deze gaten wel gelijk zouden zijn aan onze ordner gaten, maar dat blijkt niet zo te zijn. Inmiddels heb ik dus ook een perforator volgens de Zweedse standaard, zodat ik de insteekhoezen van Zweedse gaten kan voorzien. 

Vanwege de schoolvakantie werden er afgelopen week van allerlei activiteiten in het dorp georganiseerd. Een daarvan was een ‘uppstigning’ van de Mimerlaven. Ook deze activiteit stond niet op mijn lijst, maar leek me wel gaaf.  De Mimerlaven is tot 1981 een fabriek geweest waar erts uit de mijnen van Norberg werd verwerkt tot grondstof voor ijzerproductie. Nadat het gesloten werd, stond het op de nominatie om gesloopt te worden, maar inmiddels heeft de gemeente het gebouw gekocht. Jaarlijks wordt er in de oude fabriek Norbergsfestival gehouden, een muziekfestival. Afgezien daarvan, gebeurt er weinig in de oude fabriek met kapotte ramen, open deuren en puin dat naar beneden komt. Toen ik de oude ijzeren trappen beklom (met roosters waarbij je meters naar beneden kon kijken…brrr) vroeg ik me af of de trappen wel sterk genoeg zouden zijn om opeens een groep mensen te kunnen dragen.  Gelukkig bleek dat wel het geval en was er bovenop een prachtig uitzicht over het dorp en de omgeving.

Nu zijn de voorbereidingen weer gestart voor een volgend avontuur op school: we gaan weer 5 dagen de fjäll op. Omdat ik niet genoeg dingen op mijn ’to do’ lijstje had staan, had ik bedacht dat ik een reflector oven kon gaan maken van aluminium, die we tijdens deze week kunnen gebruiken. Zo bedacht (stond overigens wel op mijn lijstje), zo gedaan: het kampvuur oventje is klaar. Het was fijn dat ik ook eindelijk mijn kluswerkplaats kon testen, daar had ik nog geen tijd voor gehad. En die test is meer dan geslaagd, het is een superfijne plaats om te werken. Nu nog hopen dat de test met de oven ook slaagt, want anders hebben we geen pizza, lasagne, brood en bladerdeeg hapjes en zullen we iets alternatiefs moeten bedenken om het te bereiden…