Feest

Het is feest, en feestjes moeten gevierd worden. Dat doe ik dan ook – bij gebrek aan een gezellige huisgenoot- samen met mijn Zuid Afrikaanse wrattenzwijn die speciaal voor deze gelegenheid zijn feestneus heeft opgezet. Wellicht dat dat Afrikaanse wrattenzwijn (geen grapje, hij komt echt uit Zuid Afrika – ik was op slag verliefd toen ik hem zag tijdens mijn vakantie jaren geleden) nu met de uitbraak van de Afrikaanse zwijnenpest niet zo gepast is, maar daar kan het arme beestje ook niets aan doen.

Nu rijst natuurlijk de vraag: waarom is het feest? Daar zijn verschillende redenen voor. Laat ik bij de belangrijkste reden beginnen: er is bekend geworden dat de langlaufloipe – ondanks de Afrikaanse varkenspest – toch gewoon open mag!  Toen het nieuws bekend werd gemaakt, was het hele dorp in jubelstemming, en ik deed daar natuurlijk ook aan mee. En nog steeds ben ik heel blij. Ik had al een scenario in mijn hoofd dat ik een (of meerdere) lange donkere winter(s) niet meer op de fiets naar de langlaufloipe kon gaan en zou kunnen langlaufen in de buurt. Dat zouden dan wel erg lange saaie winters worden!

Reden 2: ik ben ‘over’ naar de volgende Zweedse klas en ga vanaf maandag naar sva1, dat is een vervolgopleiding voor volwassenen op gymnasiet niveau. In Zweden gaan kinderen vanaf 16 jaar naar het gymnasiet, dus ik voel me weer een beetje puber (ondanks het feit dat ik waarschijnlijk – net als afgelopen periode- de oudste van de klas ben).

Afgelopen week was het een vrij hectische week op school. Ik moest – door mijn lange afwezigheid – 2 toetsen achter elkaar doen en er moesten een paar klasgenoten een herkansing maken. De dag ervoor hadden er al veel gehoord (ongeveer 70% van mijn klas) dat ze niet over waren naar de volgende klas. Dat zorgde nogal voor wat emoties: er werd met deuren gesmeten, tassen werden in de gang weggegooid, er werd geschreeuwd dat ze niet meer naar school wilden, en er werden nare opmerkingen over de juf op het schoolbord geschreven. Als dat nu volwassen onderwijs is, ik vond de reacties in ieder geval niet zo volwassen. Gelukkig ben ik wel over, met een wonderlijke score (die nooit kan kloppen): 0 fouten. Ik heb ongeveer 4 A4-tjes volgeschreven met onder andere een ingezonden brief. Daar zitten echt wel taal- en grammatica fouten in, dus ik hoop dat de volgende klas wat strenger zal zijn zodat ik meer kan leren.

Dan komen we bij reden 3: De eerste sneeuw van het seizoen is weer gevallen! Van sneeuw word ik altijd erg blij – alhoewel ik gemerkt heb dat ik niet zo blij word van fietsen op gladde wegen. Gelukkig was de sneeuw voorspeld, en had ik bedacht dat spijkerbanden op mijn mountainbike dan wel handig zouden zijn. Die spijkerbanden zaten erop, maar ik heb als een angsthaas op de fiets gezeten. Die 3 valpartijen van afgelopen seizoen hebben er wel voor gezorgd dat ik niet meer volle bak op gladde wegen durf te fietsen. Hopelijk komt het vertrouwen snel terug.

Vanochtend heb ik meegedaan met de laatste MTB oriënteringswedstrijd van het seizoen. Dit keer was het een sprint wedstrijd, met als gevolg dat een enkele autorit erheen langer duurde dan de wedstrijd zelf, maar ja, je moet er wat voor over hebben (bovendien zijn er nauwelijks MTB O wedstrijden). Ik ben geen fan van auto rijden, maar hier in Zweden is het toch anders en geniet ik van de ritten. Maar de wedstrijd zelf was nog veel meer genieten.

Het was voor mij weer even wennen aan het ‘multi-tasken’ bij het MTB oriënteren. Naast op de kaart kijken waar je rijdt en waar je naar toe moet, is het ook een hele uitdaging om de boomstronken en andere obstakels onderweg te ontwijken en de klimmetjes te overwinnen. Het duurde dan ook even voordat ik weer ‘in mijn ritme’ zat, voor zover je van ritme kon spreken. Het kwam regelmatig voor dat ik van mijn fiets moest springen en verder omhoog moest rennen. Mijn achternichtje Puck zou op die stukken waarschijnlijk met twee vingers in haar neus al wheelie-end omhoog gereden zijn. Tja, verschil moet er zijn… Het voordeel van al mijn gestuntel was wel dat ik de deelnemer was die het langste van de wedstrijd heeft genoten en dus het meeste waar voor haar geld had. Ook dat is weer een feestje waard.

En bij feestjes hoort gebak! Gisteravond was ik al in een feeststemming en besloot ik appeltaarten te bakken met appels uit eigen tuin. De appeltaarten roken heerlijk, zagen er heerlijk uit, maar waren niet te eten. Al snel kwam ik erachter dat ik een foutje gemaakt had met de hoeveelheid bicarbonaat. In plaats van bakpoeder te gebruiken, had ik er bicarbonaat in gedaan. Normaal gesproken moet je dan 3 keer zo weinig bicarbonaat gebruiken als bakpoeder, maar ik had er in mijn enthousiasme 3 keer zo veel bicarbonaat in gegooid. Met als resultaat: 3 chemisch smakende appeltaarten die nu in de container liggen.

Zo meteen ga ik voor de herkansing: mijn appelboom zit nog steeds vol met appels én ik heb zelfs bakpoeder in huis gehaald, dus vanavond moet het me lukken om een eetbare appeltaart te maken.

Naast taart eten zijn er ook minder leuke dingen te doen: ik moet de belastingaangifte invullen (iets waar ik al een hele tijd tegenaan hik). Dat ga ik morgen maar doen onder het genot van een heerlijke appeltaart. En mocht ik gek worden van het binnen zitten, dan kan ik altijd nog met mijn nieuwe behaarde vriendje Kimi gaan wandelen, mijn uitlaathond voor de komende 1,5 week.