Eind oktober brak tot mijn vreugde opeens de echte winter door: er viel veel sneeuw dat zorgde voor veel sneeuwpret.
Sneeuw maakt me blij als een kind, en ik wil dan alleen maar buiten zijn om van de sneeuw te genieten. Dat genieten heb ik, ondanks studie en werkverplichtingen, gedaan. Terwijl de meeste Zweden de kachel met wat extra hout opstookten, langlaufde ik mijn eerste rondjes van het seizoen door mijn achtertuin. De dag er na lag er zoveel sneeuw dat het te diep was om op mijn langlaufski’s een rondje te maken, en dus heb ik mijn zelfgemaakte houten ski’s tevoorschijn gehaald die vanwege hun lengte en breedte wat meer op de sneeuw blijven drijven. Je kunt mij geen groter plezier doen dan me in een leeg verlaten bos, met alleen maar diersporen, in de sneeuw te laten spelen. Heerlijk; die rust in de witte wondere wereld waar geluid nauwelijks lijkt te bestaan. De dag daarna mocht ik weer een rondje door het bos langlaufen en zag ik dat mijn langlaufspoortje door een vos en reeën gebruikt was, maar mensen sporen waren er nauwelijks te zien. Wat een rijkdom! Je hoeft niet veel te hebben om je rijk te voelen – alhoewel een goede gezondheid en leven in vrijheid daarvoor wel twee randvoorwaarden zijn. Helaas is dat niet iedereen gegund.
Toen ik vorig jaar de zolder van mijn huis inspecteerde, kwam ik daar een ‘Stuntboard Snowboogie’, een soort snowboard maar dan zonder bindingen, tegen (stiekem was dat de reden dat ik het huis heb gekocht – ha ha ha). De knalrode plastic boogie heeft wat weg van een Baywatch reddingsboei – daar kwam ik helaas te laat achter, anders had ik in mijn rode badpak een rondje in de tuin gemaakt. Mijn tuin heeft een lichte helling, dus dat was de ideale plek voor een proefrondje. En dat bleek zo leuk te zijn, dat het meerdere rondjes werden (en als er weer sneeuw komt, ga ik hem wellicht nog eens op onze skipiste proberen…).
Het sneeuwweer zorgde er voor dat de reeën ook weer dagelijks in mijn tuin te vinden waren om de appels die er onder mijn appelboom liggen op te peuzelen. Vanuit mijn kantoortje heb ik daar een goed uitzicht op, dus dat is een mooie beloning als ik tijdens het werken naar buiten kijk.
Helaas is inmiddels de sneeuw weer verdwenen, en heeft de sneeuw plaats gemaakt voor regen. Afgelopen week zorgde dat ervoor dat ik elke dag drijfnat op school en weer thuis kwam. Het regenachtige weer zorgt er ook voor dat het nog vroeger donker is. Een goede reden om de haard eens flink op te stoken om wat gezelligheid in huis te halen.
Ondanks dat ik nu wat minder buiten kom, vermaak ik me nog steeds uitstekend. De soepavond van de oriënteringsclub is weer gestart, en ook ben ik trouw bezoeker van onze circuittraining. Verder hebben we bij de oriënteringsclub vergaderd over de plannen voor het komende jaar. Helaas hebben we nog steeds te maken met de beperkingen rondom de Afrikaanse varkenspest. Dit zorgt ervoor dat zo ongeveer alle plannen die de oriënteringsclub heeft voor komend jaar moeten worden aangepast omdat de oriënteringsclub in besmet gebied ligt en we daar dus geen activiteiten mogen doen.
De Afrikaanse varkenspest heeft heel veel impact op mensen die in en rondom het besmette gebied wonen. Het is ook een bizar tafereel: onlangs reed ik door een klein dorpje heen, waar je in het ene deel gewoon vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Halverwege het dorp stond er opeens een bord met ‘besmet gebied’ waar je dus niet in het bos mag komen. De grenzen van het besmet gebied zijn niet altijd even logisch bedacht. Inmiddels zijn ze bezig om bossen in het zogenaamde kerngebied helemaal te omheinen met een hek. Dat gaat niet altijd goed, want pas fietste ik langs een huis waar een hek (zonder poort) omheen geplaatst was, zodat de auto die daar stond er niet meer uit kon rijden. Inmiddels is er alsnog een poort geplaatst. Het is een flinke operatie om dit allemaal te regelen, maar er zitten ook flinke kosten aan. Er zijn mensen die inkomsten derven doordat ze niet hun bos in mogen gaan om bijvoorbeeld hout op te halen. Tijdens de ondernemersborrel van afgelopen dinsdagavond vertelde een vertegenwoordigster van de gemeente dat het voor de gemeente ook een financiële strop is en heel veel impact heeft.
Dan mag ik niet klagen dat ik niet in mijn favoriete bos mag komen. Toch moet ik toegeven dat ik het enorm mis om ‘mijn’ bos in te gaan. Het is saai om gewoon op normale wegen te wandelen en te fietsen en ik mis mijn bos (nu ik nog geen 5 weken hier ben) nu al. Het is dus hopen dat het allemaal niet te lang gaat duren, maar volgens de berichten kunnen we hier nog wel 1 tot 2 jaar last van hebben. Ik heb nog de hoop dat – zodra het hele kerngebied omheind is- de beperkingen in de rest van de bossen wat worden versoepeld, maar dat blijkt toch een iets te positieve verwachting. We gaan het zien.
De oriënteringsclub zoekt nu ook naar alternatieven om toch bezig te zijn. Zo hebben we tijdens de herfstvakantie een ‘binnenshuis oriëntering’ parcours uitgezet in de sporthal. Er was een labyrint waar in de juiste volgorde punten moesten worden gevonden, en door de hele sporthal heen waren checkpoints uitgezet. Vrijdagavond hadden we een spookoriëntering uitgezet in het plantsoen in het dorp, met als beloning voor diegenen die alle punten had gevonden een typisch Zweedse snack: korv med bröd (worst met brood).
De oriënteringsclub in Avesta, die niet in besmet gebied gevestigd is, had tijdens de herfstvakantie een ‘pompoenjacht’ in het bos uitgezet. Dat leek me leuk om te doen, dus toen de meeste sneeuw verdwenen was, besloot ik op de fiets te stappen en naar dat bos te fietsen. Omdat ik verwachtte dat het best eens nat in het bos kon zijn, trok ik mijn waterdichte sokken aan. Mijn vermoeden bleek terecht, maar helaas bleken mijn waterdichte sokken helemaal niet waterdicht te zijn, met als gevolg dat mijn voeten al snel doorweekt en koud waren. De sneeuw die er nog op de grond lag, kwam via mijn schoenplaatjes mijn schoenen in… Het werd uiteindelijk een soort triatlon oriëntering: al lopend, fietsend en (bijna) zwemmend heb ik alle pompoenen die overal in het bos verstopt waren gevonden. Ik was blij dat ik na 3 uur en 3 kwartier thuis onder een warme douche mijn bevroren voeten weer kon ontdooien (alhoewel dat best pijnlijk was).
Inmiddels verlang ik alweer naar kou, en hoop ik dat de regen die nu valt snel plaats zal maken voor sneeuw. Vanavond zal ik nog even een sneeuwdansje doen, en alvast mijn rode Baywatch badpak klaarleggen voor als ik weer met mijn Snowboogie in de sneeuw moet gaan boogie-en!
Was weer leuk om te lezen Katja.
Groetjes Tineke
Wat leuk om te lezen Katja ik heb genoten je ma heeft je woonhuis laten zien erg mooi en de natuur ook geweldig ik moet er zelf niet aandenken om alleen te zijn ik zou mijn kinderen en kleinkinderen erg missen daarbij komt bij dat mijn man heimwee heeft dus die gaat de omgeving van Hoogland niet uit of ipv Zweden te gaan wonen. Tot de volgende vlogen. Heel leuk om te lezen.
Veel plezier in de (gesmolten) sneeuw! Hier heeeel veeeel regen (goed voor de plantjes). Groetjes, Edwin