Toeval bestaat niet!

En zo vloog er weer een week voorbij. Een week waarin er weer rare dingen zijn gebeurd en waarin ik ook weer mooie dingen heb meegemaakt. Op dinsdagochtend werd ik gebeld door Anita, de vrouw die ik zaterdags ontmoet had op de loppis (en die net als ik Pippi fan is). Ze nodigde me uit om mee te gaan naar de filmavond van de filmclub. Mensen die me kennen weten dat ik geen film fan ben. Dat is een aangeboren afwijking: vroeger als er op kinderfeestjes een film werd gekeken, stonden er voor mij altijd knutselmaterialen klaar. Twee uur lang stil zitten is niet mijn sterkste punt. Ik had al bijna ‘nee’ gezegd, maar in het kader van de integratie zei ik ‘ja, ik ben er vanavond bij’. Dat was voor mij weer een mooie kans om nieuwe mensen te ontmoeten, om het theater eens van binnen te zien én om te kijken of het me zou lukken om 2 uur aandachtig naar een film te kijken. Tot verrassing van Anita bleek de film die er gedraaid werd een Nederlandse film te zijn, genaamd ‘Antonia’.  Dat was al de zoveelste toevalligheid die er op mijn pad is gekomen. Overigens is het me gelukt om 2 uur naar de, overigens mooie, film te kijken; wie weet dat ik later als ik groot ben nog een echte filmfan word. Het leuke was dat het in het Zweeds was ondertiteld. 

Over toevalligheden gesproken: een half jaar geleden heb ik in Nederland een voorraadje tweedehands boeken gekocht om Zweeds te leren. Een ervan was een luisterboek. Onlangs kwam ik erachter dat het een afgeschreven boek uit de bibliotheek van – of all places- Norberg bleek te zijn! Om mijn luisterboek te kunnen luisteren heb ik een paar maanden geleden een CD speler op de kop getikt. De CD speler werkte, maar helaas bleef mijn luisterboek een fluisterboek. Zo leerde ik dat een CD speler toch iets anders is dan een MP3 speler.  Dankzij mijn oude laptop met CD/MP3 speler kan ik nu toch nog het boek beluisteren en is het een luisterboek. Het is een heel spannend verhaal over een keizer uit Portugal….

Gezien het feit dat ik vorige week de hoogste bieder op een huis was, moest ik afgelopen week ook veel dingen regelen en uitzoeken. Een van de dingen die vaak gedaan wordt bij de aankoop van een huis is een ‘besiktning’, oftewel een soort technische keuring. Omdat ik vind dat er over het algemeen in die rapporten niet zoveel spannende dingen staan, of dingen die je zelf ook met een beetje technisch inzicht en een kritische blik kunt zien heb ik besloten om dat niet te doen (dat bespaart me weer bijna 1000 euro, en ik had bovendien het keuringsrapport van 2014 al gezien waar weinig in vermeld stond). In plaats daarvan heb ik een elektricien ingehuurd om even naar de elektriciteit te kijken omdat ik daar weinig kaas van gegeten heb. Verder heb ik een rondje gemaakt langs mijn ‘orienteringsclub-maatjes’ om te vragen of zij iets meer wisten over de buurt.  Een van hen wist te vertellen dat er een clubgenoot in dat huis heeft gewoond, dus van haar heb ik ook meer informatie over het huis gekregen. Over toevalligheden gesproken: het bleek ook dat een paar jaar geleden (toen die clubgenoot er niet meer woonde) het verwarmingssysteem vervangen is door een andere clubgenoot. Toeval bestaat niet!   

En toen kwamen we bij de rare dingen van de week. Woensdag ontving ik opeens een mailtje van de makelaar dat zij een andere baan had bij een andere makelaar en dat vanaf nu via haar hotmailadres en privé telefoonnummer gecommuniceerd zou worden… Dat vond ik wel een erg vreemde gang van zaken. Ze stuurde me het koopcontract per hotmail. De ambtenaar van de gemeente waar ik regelmatig contact mee heb vond dat ook een vreemde maar lachwekkende zaak. ‘Dit lijken wel Italiaanse praktijken, ik heb jaren in Italië gewoond, maar dit is echt vreemd in Zweden’. Uiteindelijk heb ik opheldering bij de makelaar gevraagd en kreeg ik te horen wie de vervanger is (een makelaar in de buurt van Uppsala, zo’n 1,5 uur hier vandaan en die vorige week niet te bereiken was…). 

Ter afleiding heb ik op donderdagavond, het wordt bijna traditie, weer meegedaan aan de orienteringstraining. Dit keer was de keuze uit moeilijk kort, moeilijk middel of moeilijk lang. Ik besloot om voor moeilijk middel te gaan. Tja…dat het moeilijk was, bleek bij punt 5. Er was nauwelijks een herkenningspunt op de kaart te herkennen, dus dat werd zoeken en zoeken….. Toen ik punt 5 niet had gevonden, had ik de hoop dat ik punt 6 wel kon vinden, maar ook dat lukte niet. Teruggaan naar punt 4 en vanuit daar naar punt 5 gaan was natuurlijk een veel betere keuze geweest. Omdat ik niet wilde dat de organisator tot middernacht op mij moest wachten totdat ik alle 13 punten gevonden had, ben ik daarna maar dwars door het moeras terug gelopen richting start (lang leve mijn nieuwe duimkompas, die is in ieder geval goedgekeurd, want ik kwam -tot mijn eigen verbazing- verbazingwekkend dicht bij de start uit). 

Vrijdagochtend ging ik weer op de fiets naar Fagersta voor mijn introductiecursus zorg. Zo leer ik op een makkelijke manier ook wat ingewikkelde medische Zweedse termen. Altijd handig om aan iemand op straat te vragen hoe het met zijn ‘pukinjefiber’ of ‘fickklaff’ gesteld is…. Omdat het stralend weer was, heb ik vrijdagmiddag voor het eerst van dit seizoen weer gesupt. Op 3 kilometer van mijn huis ligt een heel mooi meer, Gäsen, genaamd. Het was puur genieten, ik had, samen met de vogels, het hele meer voor mezelf. Over toevalligheden gesproken: nu blijkt dat een goede Zweedse vriendin van mijn ex-collega een vakantiehutje langs dat meer heeft staan! 

Zaterdag stond de brandlöpet op het programma. Dat is een hardloopwedstrijd door een gebied waar in 2014 een grote bosbrand heeft gewoed. Om wat meer van mijn woonomgeving te zien leek het me leuk om daaraan mee te doen. Het probleem was echter dat ik opzag tegen de afstand: de kortste loop was 6,6 kilometer. En aangezien ik na meer dan 10 jaar niet te hebben hardgelopen sindskort weer een beetje ren, was ik bang voor blessures. Uiteindelijk besloot ik, ondanks de regen, toch aan de start te verschijnen. Ik schreef me in voor de 6,6 kilometer, betaalde en kwam er toen achter dat de route van de korte wedstrijd een ‘heen en weertje’ was over dezelfde weg…. als ik iets niet leuk vind, zijn het ‘heen-en-weertjes’ over dezelfde weg. En dus besloot ik om te boeken naar de 12,5 kilometer route dat wel een echte ronde was. Het idee was dat ik altijd nog kon gaan wandelen. Maar dat bleef bij een idee: ik heb het grootste gedeelte van de wedstrijd op een derde plaats gelopen. Op den duur wisselde ik af tussen de 3e en de 4e plaats. Door het bos en over ruiger modderig en heuvelachtig terrein haalde ik mijn concurrente in, en op gravel weg werd ik door haar ingehaald. Onderweg besloot ik ook nog foto’s te maken van het gebied – sommige stukken zijn al heel mooi begroeid met jonge bomen Het laatste stuk van de route ging over een gravel weg. Ik lag op een mooie derde plaats maar in de laatste kilometer werd ik ingehaald door mijn concurrente die zo’n honderd meter voor mij de finishlijn passeerde. Ik ging dus niet met een prijs naar huis, maar in plaats daarvan heb ik 3 dagen last gehad van de achterkant van mijn bovenbeenspieren. 

Om het maximale uit mijn weekend te halen, reed ik na de wedstrijd snel naar huis om vervolgens op de mountainbike te springen op weg naar de open dag / het honderdjarige bestaan van mijn school. Het was leuk om te zien wat er allemaal voor moois gemaakt was: van houten kano’s tot houten ski’s, tipi tenten van katoen tot houten lepels en anoraks. Ik heb ook leuke gesprekken gehad met studenten van de opleiding. Een daarvan was een Nederlands meisje die dit jaar de opleiding volgt. Leuk om te horen wat haar ervaringen zijn. Toen ik na 60 kilometer fietsen rond 19:30 uur thuis kwam, had ik nog het plan om na het eten naar de orienteringsclub te gaan omdat daar ook allerlei festiviteiten georganiseerd werden. Maar toen ik aan het eten was, besloot ik om toch maar eens verstandig te zijn en niet te gaan (ik was stiekem toch best een beetje moe). 

In plaats daarvan ben ik zondagochtend naar de orienteringsclub gegaan om de ultrasprint orienteringsloopjes te doen. Vanwege mijn spierpijn werd het niet echt een ‘ultrasprint’ maar meer een ‘ultrastrompel’. Maar dat mocht de pret niet drukken, want naast sprinten over een hele korte afstand was het vooral een combinatie tussen orienteren en memory, en dat bleek me niet slecht af te gaan. De rest van de dag heb ik het rustig aan gedaan en heb ik genoten van het mooie lente weer. In de afgelopen week zijn de bomen opeens groen(er) geworden, en zie je ze met de dag meer uitkomen. Gaaf om te zien. Ook de gravel op de wegen (dat er in de winter is gestrooid) is opgeveegd waardoor ik nu opeens aan een geasfalteerde weg in plaats van aan een gravelweg woon. Helaas zijn de fietspaden nog niet ontdaan van de gravel, waardoor rolskiën  nog niet echt handig is.

Als klap op de vuurpijl heb ik vandaag mijn koopcontract van het huis getekend! Het had wat voeten in de aarde om de nieuwe makelaar te pakken te krijgen, maar vandaag heb ik samen met de verkopers per telefoon VIER uur met hem gesproken over het contract. Het leuke was dat de verkopers en ik samen hebben gegeten en dat ik, toen ik weg wilde gaan, nog een half uur met mijn nieuwe overburen gekletst heb. Dat is nog eens een avondvullend programma. Vanaf 15 juli kan ik mijn nieuwe huis in, dus daar kijk ik erg naar uit. 

Voor de mensen die het nog niet wisten: morgen vertrek ik weer naar Nederland, dus wie weet zien we elkaar daar!