Kanotrip!

De weken vliegen in Zweden nog sneller voorbij dan in Nederland. Ik heb gegoogled naar een mogelijke oorzaak hiervan. Het schijnt te kunnen komen doordat Zweden noordelijker ligt dan Nederland, maar dat is nog niet wetenschappelijk bewezen. 

Nadat we een week wilderness EHBO op school hadden gehad (met daarbij de nodige praktijkoefeningen ‘in het wild’), stond de eerste kanotrip op het programma. Dit keer werd de klas opgedeeld in 2 groepen, dus we hadden (met de docent erbij) maar 7 personen. ‘Nadeel’ van dit oneven aantal was, dat er een solo kano mee moest. Bij vertrek waaide het vrij hard, dus niemand stond te popelen om solo te gaan varen. De docent vond het ook leuker in een duo kano, dus toen heb ik me – als oudste van de groep- maar opgeofferd voor de solo kano. Ik had verwacht dat dit mijn enige ochtend was dat ik in de solo kano zou mogen varen (maar niets was minder waar bleek later in de week). Het was geweldig en ik heb ook nog met mijn kanozeiltje op het meer proberen te zeilen (sturen gaat dan wat lastig omdat ik het zeiltje niet kon vastzetten aan de boot). 

Al na een uur varen werd het tijd om een lunchplek uit te zoeken. In Zweden eten de meeste mensen tussen de middag warm, en dat moest ook tijdens de kanotrip. Dat is een heel tijdrovend ritueel: een mooie, veilige plek uitzoeken, een plaats zoeken waar het vuur gemaakt kan worden, heel veel stenen zoeken om onder het vuur te leggen (bij gebrek aan stenen kun je ook modder of klei gebruiken), brandhout zoeken, 3 stokken zoeken om een tripod te maken (waar je de pannen aan kunt ophangen), vuur aan maken, eten maken, opeten, en dan het vuur weer afbreken. Eerst water erover, en als het een beetje is afgekoeld de stenen weer terugleggen op de plaats waar je ze had gevonden zodat niemand kan zien dat er een vuurtje is gestookt. Dit hele ritueel neemt meestal zo’n 3 uur in beslag (en als het tegenzit nog langer). Met gevulde magen peddelden we weer verder. Een aantal klasgenoten waren al moe aan het worden maar om de overnachtingsplaats te bereiken, moesten we eerst een slootje door varen (dat verdacht veel leek op een kreekje in de Biesbosch, zelfs met bijbehorende beversporen!). Vervolgens kwamen we bij een meertje, met heel veel riet en moerasgrond. Er waren weinig plaatsen waar we uit konden stappen, maar uiteindelijk vonden we iets geschikts. Het waaide flink, dus de shelters werden gebouwd, waarna het vuur (tussen de twee shelters) kon worden gemaakt en de avond kon worden doorgebracht.

Dwarsligger Katja had bedacht dat ze niet zo’n zin had om hutje mutje tussen de struiken en het kampvuur onder de shelter te liggen, en ging lekker in de open lucht onder een dennenboom liggen. Dat beviel zo goed, dat ze dat alle dagen deed (terwijl de rest van de groep met zijn allen in de 2 shelters sliep). De overnachtingsplekjes (althans: de mijne, die van de groep werd op de tweede dag een tekenparadijs tussen het hoge gras) werden steeds mooier: de laatste overnachtingsplek was zelfs zo mooi dat ik aan de rand van het water heb geslapen met een prachtige ondergaande zon. 

Tijdens de 4 daagse kanotocht hebben we van alles geleerd. Hoe je een veilige slaapplek vindt door middel van de 5 V’s (of eigenlijk W’s); een daarvan is ‘Widow maker’ (oftewel: dode bomen die kunnen omvallen). Persoonlijk dacht ik ‘dat valt wel mee, bomen vallen niet zomaar om, dan moet het op zijn minst waaien’. De laatste overnachtingsplaats kwam ik erachter dat dat niet hoeft: er stond een dode berk. Voordat we ons kamp gingen maken, gingen we de bomen checken. Een dikke dode berk zwabberde alle kanten op. Met een klap van een stuk hout, lag hij op de grond. Daar hadden we niet willen liggen… Verder hebben we geleerd hoe je verschillende soorten vuren kunt maken, hoe je kleding kunt drogen, hoe je kunt koken in de Dutch oven (het zal ook weer eens niet: die Nederlanders hebben toch weer leuke dingen bedacht!), We hebben heerlijke gerechten uit de Dutch oven kunnen toveren: van lasagne, bladerdeeg hapjes, brood tot pannenkoeken. 

Uiteraard konden ook de Zweedse kampvuurliedjes niet ontbreken. Het liedje over Sappo de hond blijft nu nog steeds in mijn hoofd hangen….  En ook werden ons verschillende handige knopen geleerd, waarvan de ‘rulla rulla rulla knoop’ toch wel de leukste was.

Tot mijn grote verdriet (gelukkig zien jullie mijn gezicht niet) wilde niemand, maar dan ook NIEMAND in de solo kano peddelen. Dus ik heb vier dagen in de solo kano moeten peddelen (GROTE GRIJNS!). Nu is de vraag wat voor kano ik ga bouwen: een solo kano of een normale Canadese kano waar je ook met twee personen in kunt peddelen. Gelukkig heb ik nog genoeg tijd over om daar over na te denken…

Na mijn terugkeer in de bewoonde wereld had ik even moeite om weer binnen te zijn. Ik zat met gloeiend hete kop en – ondanks de douchebeurt – een kampvuur walm om me heen in mijn huis te snakken naar buiten zijn. Met veel moeite heb ik mezelf gedwongen om toch in mijn slaapkamer (wel met mijn raam wagenwijd open) i.p.v. buiten op de trampoline te slapen. 

Inmiddels ben ik weer helemaal geacclimatiseerd en heb ik naast een appelmoes fabriek (van alle appels uit mijn eigen tuin) ook een lingon jam/puree/sapfabriek opgestart. Ik kwam tijdens het fietsen een hele voorraad lingons tegen (vossenbessen) en kon ze niet laten staan. 

Deze week hebben we op school voedsel gedroogd. Van tevoren leek me dat een beetje nutteloos, maar ik heb mijn mening herzien. Voor lange tochten in de rimboe is het toch best makkelijk om gedroogd eten (licht, compact en lang houdbaar) bij je te hebben. Wie weet dat er ooit ook nog een voedsel droog apparaat in Villa Kakelbont wordt aangeschaft (maar dan moet er eerst wel een leuk lang avontuur in de rimboe gepland worden! ).Vooralsnog heb ik afgelopen weekend alleen maar korte tochtjes gemaakt: mijn zeekajak is voor het eerst in Zweden uitgelaten en mijn rolski’s mochten ook een rondje maken. Zij hebben zin in meer avonturen, dus wie weet!