Zweedse onderdompeling

Ter compensatie van de drie weken dat ik in Nederland en Noorwegen nauwelijks iets aan mijn Zweeds heb gedaan, heb ik deze week de grote Zweedse onderdompeling gehad.

Met Pasen had ik het plan om mijn eerste rolski rondje in Zweden te gaan rollen, maar dat plan werd al snel afgeblazen. Er liggen overal nog kleine steentjes (gravel) op de wegen (dat gestrooid wordt als het glad is) en dat is op de rolski’s niet zo prettig (tenzij je een scrub behandeling van jouw gezicht wilt hebben). Ook mountainbiken was nog niet zo’n succes vanwege de diepe sneeuw die er op sommige plekken nog ligt. Vandaar dat ik met het mooie lenteweer op tweede paasdag maar iets heel anders (en iets heel burgerlijks) had bedacht: ik ben met mijn Deense borduursetje naar een van de mijngroeves gefietst en heb daar in het zonnetje mijn borduurwerk afgemaakt. 

Daarnaast heb ik afgelopen week een afspraak gehad met een adviseur over het opstarten van een eigen bedrijf in Zweden. Er borrelen nog steeds allerlei ideeën in mijn hoofd (die inmiddels ook al op papier staan), maar ik wil eerst alle ins- en outs weten voordat ik ‘ja’ zeg tegen het opstarten van een eigen bedrijf in Zweden. Overigens was die afspraak wel in het Engels (ik heb dus een beetje gesmokkeld, maar ik wist dat er deze week nog veel Zweeds aan zat te komen….).

Donderdagavond was er weer een netwerkbijeenkomst in het gemeentehuis met ondernemers uit het dorp. Dat was het begin van mijn ‘Zweedse vierdaagse’, want die vond uiteraard volledig in het Zweeds plaats. 

Onder het motto ‘je wordt er altijd wijzer van’ had ik mij (toen ik mijn persoonsnummer op zak had, want zonder nummer kan je niet meedoen) opgegeven voor de ‘oriënteringscursus zorg’ die op 6 vrijdagochtenden wordt gegeven. Na een mooie fietstocht van 17 kilometer door de Zweedse heuvels (met overstekende herten, fluitende vogels en de frisse ochtendzon op mijn gezicht) voelde ik me – toen ik het schoolplein opliep- net een puber die weer naar school ging. Mijn klaslokaal was echter in het gebouw voor het volwassenen onderwijs, dus mijn jeugdigheid duurde maar voor even. De angst dat ik weinig van de cursus zou begrijpen was ongegrond, want in mijn klasje zaten allemaal buitenlanders (die al vele jaren langer in Zweden woonden dan ik). De docent leek het gewend te zijn om de theorie op een makkelijke en duidelijke manier uit te leggen en zo fietste ik 4 uur later weer met een hoofd vol met Zweedse zorgtermen terug naar huis. 

Dezelfde dag begon ook de ‘intensieve oriënteringscursus’ bij mijn Norbergs Orienteringsklubb (NOK). Na een paar uur thuis ‘pauze’ te hebben gehad, fietste ik aan het einde van de middag naar de NOK stugan waar ik werd ondergedompeld in de Zweedse oriënteringstermen. Na wat theorie gingen we ook even buiten op verkenning uit. 

Zaterdag hebben we de hele dag cursus gehad (met wat theorie gevolgd door veel praktijkoefeningen). Heel gaaf om op basis van kaarten het terrein af te lezen, en ook leuk om op die manier mijn woonomgeving beter te leren kennen. Super hoe je al oriënterend dwars door de bossen kunt crossen – over bomen heen klauteren, langs hellingen met stenen omhoog klauteren en kriskras ‘hossen door en over de Zweedse mossen’; dat is in Nederland ondenkbaar zonder een boze boswachter achter je aan te krijgen. Niet alleen ík werd goed ondergedompeld in het Zweeds, maar mijn (overigens Zweedse) oriënteringsschoenen werden ook ondergedompeld, en wel in ijskoud Zweeds water. Het gebied is op sommige stukken moerassig, en dat heb ik gemerkt. Eerst probeerde ik de nattigheid al springend te ontwijken, maar toen dat niet mogelijk bleek, was de enige remedie ‘er gewoon in stampen’. Nu snap ik ook waarom het handig is om sneldrogende schoenen te hebben en ben ik ook heel blij dat ik die gekocht heb (die had ik jaren geleden – in mijn adventure race tijd – willen hebben!). Na zaterdag zagen mijn knaloranje schoenen er niet meer zo oranje uit, maar dat mocht de pret niet drukken.  

Vandaag hadden we na wat theorie een trainingswedstrijd, die als een echte wedstrijd was aangepakt (zodat we alvast kunnen ervaren hoe dat ‘in het echt’ is) – dus met echte ‘digitale’ checkpoints (die je net als met skioriëntering met een chip aan je vinger moet loggen).  Tja…en als de trainingswedstrijd als een echte wedstrijd wordt aangepakt, dan doe ik dat natuurlijk ook. Als een nog niet uitgelaten jonge hond stond ik aan de start, en met veel enthousiasme rende ik door het bos. Tot mijn – en de organisaties- grote verbazing was ik al na iets meer dan een half uur binnen (nog voordat het officiële finish checkpoint buiten was gezet). Dat smaakte naar meer! 

Het is fijn dat mijn oude heupblessure (die sinds ik langlauf elke keer na het hardlopen opspeelde) nu verdwenen lijkt te zijn. Ik weet dus wel wat ik de komende tijd ga doen; de eerste oriënteringswedstrijd staat voor volgend weekend al gepland!