(Klus)paradijs!

Nadat er een maand lang veel (onverwacht en gezellig) bezoek is langsgekomen (broer & gezin, vriendin & gezin, ouders, oom & tante en oude buren), had ik vanaf half augustus het rijk weer voor mezelf en ben ik als een bezetene buiten gaan schilderen. Mijn huis is van hout en was nodig toe aan wat lagen verf. 

Blijkbaar waren de dieren bang dat ik me eenzaam zou voelen, want ik kreeg veel gezelschap tijdens én na het schilderen. In de nok van mijn garage (en ook in de nok van mijn tuinhuisje) zit een wespennest. Over het algemeen waren ze niet agressief, maar zo nu en dan was er een wesp die van mijn verf wilde proeven (en vervolgens verzoop). Af en toe werd het wat te druk rond mijn oren met rondvliegende wespen, zodat ik van mijn ladder af ging en beneden verder ging met schilderen. Maar ook daar werd ik lastig gevallen, want daar zat een mierennest. De mieren vonden het leuk om over mijn kuiten omhoog te klimmen. Naast wespen hebben ook sprinkhanen en een wants geproefd hoe mijn verf smaakt. Ook zij vonden het zo lekker dat ze erin verdronken. Er zitten rondom mijn huis verrassend veel sprinkhanen die tijdens het schilderen een gezellig geluid maken. In mijn knutselkamer (waar vlinderbehang op de muur zit) fladderde een vlinder. ’s Nachts toen ik naar het toilet ging, had ik opeens een nachtelijke gluurder in de badkamer: er keek een muisje vanuit de deurpost de badkamer in. De dag erna, toen ik rond 22 uur na het klussen naar binnen ging, rende er opeens een zwart witte kat mijn huis uit. Ik schrok me lam (en hij ook…). En die muis, die heb ik nooit meer gezien. 

Het verven van een huis gaat in Zweden anders dan in Nederland: als eerste moet de gevel gewassen worden met speciaal gevel-wasmiddel dat een tijdje moet intrekken. Daarbij mag het niet te warm zijn en er geen zon op staan, want dan werkt het wasmiddel niet goed genoeg. Vervolgens moeten de losse stukken verf met een verfkrabber eraf gekrabt worden. Daarna moeten de kale stukken hout worden behandeld met olie (droogtijd 6 uur), vervolgens moet er grondverf op de kale stukken hout (droogtijd 16 uur) gesmeerd worden en tenslotte moeten er 2 lagen lak overheen (met tussendoor uiteraard ook weer voldoende droogtijd). 

Al snel had ik, zonder er bij na te denken (waarschijnlijk een soort beroepsdeformatie), een heel proces op poten gezet waarbij ik zo efficiënt mogelijk zonder wachttijden kon werken (rekening houdend met stand van de zon, droogtijden etc.). De metamorfose van het huis was leuk om te zien, en dat zorgde ervoor dat ik nog gedrevener (of was het toch als een bezetene zonder pauzes doorwerken ?) aan de slag ging. De dagen waren lang, heel lang, maar het resultaat mag er zijn. 

Om het verven te vergemakkelijken had ik mij getrakteerd op een nieuwe stevige combinatie-ladder (die zowel in een driehoek als uitgeschoven kan worden). Ik ben geen held op hoogtes, en dacht dat ik met een mooie combinatieladder wel tot de nok van mijn huis zou durven schilderen. Omdat ik tijdens het schilderen had bedacht dat het mooier zou zijn als alle nokken blauw geverfd zouden worden i.p.v. wit, haalde ik me een extra uitdaging op de hals: dit betekende dat ik de nokken goed moest schilderen (als ze wit zouden blijven zou het minder opvallen als het niet goed geschilderd was). 

De eerste 3 nokken (2 van de garage en 1 van de zijgevel – die ik vanaf een plat dak kon schilderen) gingen goed. Maar toen kwam nok nummer 4: de nok bij de voordeur/veranda. Vol vertrouwen stapte ik de uitgeschoven ladder op. Ik sprak mezelf moed in ‘kom op, nog 1 treetje en dan ben je bij de nok, je kunt het. Hou je goed vast en stap’. Met knikkende knieën stapte ik krampachtig een treetje hoger, en zag en voelde de ladder zwabberen. Ik pakte mijn kwast, wilde mijn arm uitsteken en toen..kreeg ik bezoek van een wesp. Dat werd een onverwachte afdaling van mijn trap. Toen de wesp weg was, ondernam ik poging 2. Toen ik boven was, zwabberde de ladder nog steeds zo erg als de keer daarvoor, en ook mijn knikkende knieën knikte nog steeds. Zonder er bewust mee bezig te zijn, gaf ik mezelf weer een peptalk. Toen ik op de hoogste tree stond, had ik wel een filmpje willen zien van mezelf: Ik hield mezelf krampachtig aan de ladder vast, stond met mijn kont naar achteren en hield 1 arm met kwast omhoog (net zoals het vrijheidsbeeld). Ik moest om mezelf lachen en zei tegen mezelf ‘on top of the world’, waarna ik snel het nokje blauw schilderde en weer naar beneden ging. Die klus was ook weer geklaard, maar de grootste uitdaging was de zijgevel: die was nog een meter hoger…

Gelukkig kreeg ik nogmaals bezoek (de langlaufers onder ons zullen haar wel kennen: de ultra atlete), en dit bezoek wilde helpen schilderen én had geen last van hoogtevrees.  De eerste gezamenlijke klus was om nok 5 te schilderen. We waren een superteam dat als een geoliede machine werkte. Ik was ballast aan de onderkant van de ladder (dat scheelde zwabberen, want ondanks het gebrek aan hoogtevrees, vond Jacomina het zwabberen op de ladder toch ook niet fijn), en zo konden we samen schilderen. Ik schilderde aan de onderkant van de gevel, zij aan de bovenkant. We hebben flink wat vierkante meters kunnen schilderen en daarnaast ook nog leuke dingen gedaan (zoals fietsen, suppen en een orienteringstraining die in het teken stond van bosbessen).

Inmiddels zit er al zo’n 20 liter verf op de huis en is het einde in zicht (lees: er is nog best wel wat te doen, maar als het weer goed blijft moet het nog wel lukken om het dit najaar af te maken). Ik heb mazzel met het weer, want het is superweer geweest om te verven. Vandaag heeft het voor het eerst de hele dag geregend, dus heb ik mezelf met binnen klusjes moeten vermaken: morgen weer nieuwe kansen!

Hoe langer ik hier zit, hoe meer ik van mijn huis geniet: het is een paradijs en het perfecte huis voor mij! Als ik een huis zou willen laten bouwen, zou ik het misschien wel op hetzelfde manier bouwen. Naast een slaapkamer, woonkamer, en badkamer heeft het huis een veranda (waar ik tijdens het ontbijt en de lunch heerlijk in de zon kan zitten), een fijne knutselkamer, kantoor, sport/logeerkamer, serre (heeeerlijk om ’s avonds te genieten van het uitzicht in de tuin en wellicht in de winter op de roei-ergometer te trainen), woonkeuken, een werkplaats, een garage, een washok (dat nu dienst doet als schilderklushok) en niet geheel onbelangrijk veeeeeeeeeel bergruimte voor al mijn sportspeeltjes. Het enige dat ik anders zou maken is de hoogte van de garagedeur. Na een test blijkt dat mijn busje er op de millimeter nauwkeurig in past. Waarschijnlijk gaat het met winterbanden gaat niet lukken om mijn auto zonder kleerscheuren de garage in te rijden, maar dat zien we dan wel weer. Wellicht is het ook wel leuk om in de winter met een bestelwagen-cabrio rond te rijden….!