Pech

Het is elke keer weer een uitdaging om een titel voor mijn blog te bedenken, maar het is me toch weer gelukt. ‘Pech’ is de titel van deze blog. Dat klinkt heel dramatisch en dat is het eigenlijk helemaal niet.

Pech had ik toen, net nadat ik terugkwam uit het sneeuwloze Duitsland om langlaufles te geven, mijn auto niet meer startte. Een ongunstiger moment had ik niet kunnen bedenken want ik stond op het punt om naar ski orienteringswedstrijden in Falun te rijden. Dat mijn auto na bijna 6 weken stil te hebben gestaan in de kou niet meer wilde starten was eigenlijk niet zo vreemd, maar toch wel heel vervelend dat dat juist nú moest gebeuren. Gelukkig was er op tijd een reddende engel die me met startkabels kwam helpen, waardoor ik een uur later dan gepland alsnog op weg kon naar Falun. Ik had de mazzel dat ik me op had gegeven voor de open klasse. Het voordeel daarvan is dat je geen vaste starttijd hebt en dat je dus zelf kunt bepalen wanneer je start, als je maar voor 11:45 uur start. Dat werd nog een spannende race tegen de klok. Het lukte me om op tijd in Falun te zijn, maar de start was bovenaan de skischans, en om daar te komen moest ik nog met de skilift die net voor mijn neus vertrok. Uiteindelijk kwam ik 3 minuten te laat bij de start, was de start al opgeruimd, maar waren er 2 mannen zo lief om me alsnog te laten starten. En het was weer een genot om al zigzaggend door de bossen en over de langlaufloipes op jacht te gaan naar checkpoints! Een bijkomend geluk was dat er het hele weekend wedstrijden werden gehouden, ik voor het eerst van het jaar weer in mijn busje kon kamperen en dat ik aan 3 wedstrijden mee kon doen. Genieten dus!

Maar om toch weer terug te komen op het onderwerp van dit blog ‘pech’: Pech had ik toen ik in februari als back country instructeur naar Tsjechië (bij het supermooie nationale park Sumava) ging, want ook daar lag nauwelijks sneeuw. Dat werd voor ons dus een uitdaging (en een wedstrijd) om zoveel mogelijk sneeuw te vinden. En dat was gelukt, waardoor we – ondanks een paar momenten waarop we met onze snowshoes door een rivier moesten ‘gras-mos-en-dennennaalden-shoeen’- toch nog een relatief sneeuwrijke week hebben gehad.

Na terugkomst uit Tsjechië mocht ik meteen weer door naar de Vasaloppet om mijn collega Rick te helpen met voeding aangeven tijdens de wedstrijd. Net als vorig jaar had hij zich weer geplaatst voor het elite startvak. Om op tijd bij de start te zijn, besloten we om even voor 4 uur ’s ochtends te vertrekken (voor een ritje wat normaal 1,5 uur duurt), zodat er genoeg tijd zou zijn voor de laatste voorbereidingen. Rick moest om half 8 in het elite startvak zijn, en om 8 uur zou de start zijn. Maar ook hier was ‘pech’ weer het juiste woord: zo’n 25 kilometer voor de start stonden we al in de file. Omdat we toch ruim de tijd hadden, maakten we ons in eerste instantie geen zorgen totdat er echt nauwelijks beweging in de file zat… Er stapten steeds meer deelnemers uit de auto’s om het laatste stuk al wandelend of rennend af te leggen. Maar ook dan zouden ze te laat komen. Wij hadden de mazzel dat we een elite sticker op onze bus hadden, waardoor we de hoop hadden het laatste stukje wél door te kunnen rijden. Dat leek er wel op, totdat er opeens een bus voor ons busje stil stond en iedereen braaf stond te wachten op wat er ging gebeuren. De klok tikte door, het was 7:50 uur, dus we hadden nog precies 10 minuten voor de start. Er stonden verkeersregelaars maar die deden niet veel. Wij hadden haast én wij hadden een elitesticker én ik dacht dat het me precies zou lukken om al zigzaggend om de grote bus heen te gaan. Dus vol van adrenaline om toch nog op tijd bij de start te verschijnen zigzagde ik het busje behendig langs de grote bus heen. Direct toen ik dat deed kwam er een verkeersregelaar naar me toe die me in het Zweeds zei dat ik wel 10 elite stickers kon hebben, maar dat ik dan nog steeds braaf moest wachten. Maar ja, toen kon ik niet meer achteruit rijden en was er maar een optie: doorrijden naar de start waar ik om exact 7:55 uur het busje bij het startvak van de elites parkeerde. Rick rende het startvak in, en ik moest zo ongeveer meteen weer door om in de file naar het eerste verzorgingspunt te rijden. Gelukkig lostte de file zich snel op en verliepen mijn verzorgingsacties onderweg voorspoedig. Uiteindelijk is Rick op een knappe 206e plaats (van de 16.000 man) gefinished.

Hierna was het voor mij weer tijd om me als een gek te storten op mijn werk en mijn studies, en dat was wederom pech. Dat hield in dat ik van mezelf ook bijna niet meer naar buiten mocht, maar als compensatie had ik mijn bureaufiets weer tevoorschijn getoverd zodat ik toch aan wat beweging kwam. Dat was een leuk idee, maar de uitvoering was wat minder geslaagd toen ik met mijn kleine teen tegen de bureaufiets aan liep. Toen ik door mijn hele huis bloedvlekken zag liggen, kwam ik erachter dat er toch wat meer aan de hand was. Dat was dus niet zo’n handige actie want ik moet nog 2 toerlanglauf huttentrektochtem begeleiden in het hoge Noorden en kan dus geen pijnlijke kleine teen gebruiken. Een verbandje, wat rust en leven als kluizenaar was het gevolg. Overigens is dat me niet helemaal gelukt want bij een strak blauwe hemel moest ik toch wel even naar buiten. En dat was dus een stuk minder pech, maar geluk!

Iets minder geluk had ik toen ik mijn examen zweeds moest maken. Ik moest een literatuuranalyse schrijven waarbij ik het werk van Goethe uit de sturm und drang tijd moest vergelijken met een gedicht uit 1921 uit het modernisme. Dat heeft nou niet echt mijn interesse maar het is voor een goed doel…en mijn zweeds wordt er alleen maar beter van – althans dat hoop ik. Verder moest ik ook nog een mondeling examen doen via de computer. Sinds januari is mijn opleiding zweeds online, en daar ben ik, samen met een studiegenote, niet zo van onder de indruk. In het cursusmateriaal zitten allemaal fouten, we krijgen geen feedback over de opdrachten die we inleveren en leren zo dus weinig. Nu hebben we allebei het mankement dat we strebertjes zijn (en ik de handicap heb dat ik 20 jaar ouder dan haar ben, maar nog steeds zo fanatiek…), en we veel willen leren en goede cijfers willen halen. Die goede cijfers halen doen we ook wel – mijn slechtste cijfer tot nu toe is een C (vergelijkbaar met een 8), maar ondanks dat wilden we ons verhaal kwijt. Overivens is het gek om te zien dat A’s halen verslavend lijkt te werken. Op de middelbare school vond ik een 6 ook best, dus nu zou ik ook tevreden moeten zijn met een E (dat zou me overigens veel tijd besparen omdat leren nu niet meer zo makkelijk gaat als in mijn jonge jaren…). Als leergierige brave scholiertjes hebben we een gesprek met de rector gehad om ons beklag te doen. Het online opleidingsinstituut is een nieuwe partij waar onze school zaken mee doet, dus ik ben benieuwd of er wat gaat wijzigen.

En nu ik op weg ben naar Abisko om een toerlanglaufhuttentrektocht (mooi scrabble woord!) te begeleiden heeft de trein ook al pech. En heb ik pech dat ik hier al bijna 4 uur op het station hang en een poging aan het doen ben om een blog op mijn telefoon te typen. Helaas is dat ook een beetje een pechvolle operatie…

Naast pech heb ik overigens nog steeds veel meer geluk. Zo heb ik nieuwe spijkerbanden op mijn fatbike die op de ijzige straten van de afgelopen weken zeer goed van pas kwamen.

Ook is de Engelbrektslanglaufweek weer geweest waarbij ik -het begint bijna traditie te worden- voor de orienteringsclub aan de estafette heb meegedaan en startnummers heb uitgedeeld. Over orienteeringsclub gesproken: inmiddels ben ik gestrikt voor het bestuur in de club. 

Het vele werken vanuit mijn kantoor heeft ook positieve dingen opgeleverd, zo zag ik pas een lynx door mijn achtertuin lopen. Supergaaf om te zien! Maar dan wel weer pech dat ik er geen foto van heb kunnen maken.

En een van de redenen waardoor ik zo hard moest werken is omdat ik met een heel leuk samenwerkingsproject bezig ben met mijn Belgische collega Giles. Daarover volgt zeer binnenkort meer, maar heb je zin in een mooi avontuur in Zweden, hou dan alvast 3 tot en met 10 augustus of 17 tot en met 24 augustus 2024 vrij in je agenda!

Conclusie: deze blog had net zo goed ‘geluk’ kunnen heten! En met een beetje geluk komt de trein over een half uur écht en lukt het me om deze blog vanaf mijn telefoon te posten.